বৰবোৱাৰীক আদৰিলে যমুনাসুন্দৰীয়ে
অৱশেষত যমুনা সুন্দৰীয়ে তেওঁৰ দৰে এজনী ৰূপৱতী পাটগাভৰু নীহাৰিকা চৌধুৰীক বৰবোৱাৰী কৰি আনিলে। কইনা চাবলৈ দৰা হেনো বগা ঘোঁৰাত চেকুৰি গৈছিল। এনে আকৰ্ষণীয় ডেকাজনক দেখি কইনাৰ হৃদয় নিশ্চয় নাচি উঠিছিল। নীহাৰিকাৰ দেউতাক অবিভক্ত গোৱালপাৰা জিলাৰ শগুণবাহী গাঁও নিবাসী কেশৱ চন্দ্ৰ চৌধুৰী আছিল গোৱালপাৰা হাইস্কুলৰ শিক্ষক। তেওঁ অতি শিক্ষিত আৰু সংস্কৃতিবান পুৰুষ আছিল। অসমীয়া আৰু বাংলা দুয়োটা ভাষাতে কেশৱ চন্দ্ৰই কবিতা লিখি কিতাপ আকাৰে প্ৰকাশো কৰিছে। বাংলা ভাষাত ‘সতী জয়মতী’ নামৰ কবিতা পুথিখন লিখাৰ ঘাই উদ্দেশ্য আছিল বাঙালী সমাজক জয়মতীৰ মহিমা সম্পৰ্কে অৱগত কৰোৱা। চাণক্য শ্লোকখন সংস্কৃতৰ পৰা অসমীয়ালৈ ভাঙণি কৰিছিল তেওঁ। এই কিতাপখন সম্প্ৰতি পোৱা গৈছে কবি-সাহিত্যিক ড° মহেন্দ্ৰ বৰাৰ নিজা পাঠাগাৰত। তেওঁ হেনো চতুৰ্থ শ্ৰেণীত পঢ়োতে সেইখন কিনিছিল। তেতিয়া মহেন্দ্ৰই কল্পনা কৰিব পৰা নাছিল যে এদিন সেই কবিগৰাকীৰ নাতিনী গীতা তেওঁৰ সহধৰ্মিণী হ’ব। কেশৱ চৌধুৰীৰ পিতৃ আছিল গাঁওখনৰ এজন আঢ্যৱন্ত ব্যক্তি। মাটি-বাৰী প্ৰতাপ-প্ৰতিপত্তিও যথেষ্ট আছিল। প্ৰথমা পত্নী সূৰ্যকান্তিৰ মৃত্যুৰ পিছত সম্ভৱতঃ তেওঁৰ ভনীয়েক চন্দ্ৰকান্তিক বিয়া কৰায়। সম্ভৱতঃ বুলি কোৱাৰ কাৰণ নাম দুটাৰ মাজত থকা সামঞ্জস্য। অৱশ্যে বিয়াৰ পিচতো প্ৰথমাৰ স’তে মিলাই দ্বিতীয় ভাৰ্যাৰ নামকৰণ কৰিব পাৰে। দুয়োজনী পত্নীৰ মাজত কেশৱ চন্দ্ৰৰ পিতৃদেৱৰ দুটা ল’ৰা আৰু তিনিজনী ছোৱালীৰ জন্ম হয়। পিতৃদেৱ মানুহজন ইমানে দাম্ভিক আছিল যে তেওঁ স্বয়ং কৃষ্ণকো নিজৰ পদতলত স্থান দিছিল। সগৰ্বে কৈ ফুৰিছিল—কইলা (ক’লা) গোহাঁই যঁহে যঁহে মোৰ ভৰিখান সঁহে সঁহে। তেওঁৰ জ্যেষ্ঠ নাতিনী নীহাৰিকা অৰ্থাৎ আমাৰ মাই সদায় কৈছিল যে ককাকৰ এনে দাম্ভিক উক্তি ঘৰখনৰ পতনৰ একমাত্ৰ কাৰণ। মাৰ বিয়াৰ অলপ দিনৰ পাছতে তেওঁৰ মাকৰ মৃত্যু হোৱাত ঘৰতে থকা বাকী ছটা সন্তানক লৈ কবি-দাৰ্শনিক পিতৃজনৰ সীমাহীন দুৰ্গতি হোৱা দেখি সম্ভৱতঃ মায়ে ককাকৰ বিৰুদ্ধে তেনেকৈ কৈছিল। পিছে ‘কইলা গোহাঁয়ে’ বিপদৰ পৰা উদ্ধাৰো নকৰা নহয়।
আগতেই কৈছো আমাৰ দেউতাৰ অন্তঃকৰণখন আছিল বহল। বিপদত পৰা মানুহক সহায় কৰিবলৈ সদায় আগবাঢ়ি আহিছিল। শহুৰেকৰ দুৰ্গতি দেখি তেওঁ মাৰ এজন ভায়েক আৰু দুজনী ভনীয়েকক নিজৰ ঘৰলৈ লৈ আহিছিল। তেনেই কণমানি দুজনীক মোমায়েকহঁতে লৈ গ’ল আৰু দেউতাকৰ লগত থাকিল পোন্ধৰ বছৰীয়া মাৰ দাদা গীষ্পতি। দেউতাই লৈ অহা আমাৰ কণ কণ প্ৰভাস মামা, শিশিৰ মাহী আৰু মৃণাল মাহীক নিজ সন্তানৰ দৰে লালন-পালন কৰি ডাঙৰ কৰিবলৈ ধৰিলে আবুৱে। নিজৰ সন্তানকেইটাক মানুহ কৰি যেতিয়া আবু মুকলি হৈছিল তেতিয়া পোহপাল কৰিবলগীয়া হ’ল বোৱাৰীৰ ভায়েক -ভনীয়েকক।
