সময়ত জ্যোতি প্ৰসাদে ‘জোনাকী’ নামৰ এটি চিত্ৰগৃহ নিৰ্মাণ কৰি নতুন দিশ এটা সৃষ্টি কৰে।
১৯৪০ চনত তেজপুৰত সংগীত বিদ্যালয় স্থাপন কৰাৰ ক্ষেত্ৰত যথেষ্ট অৰিহণা আগবঢ়ায়৷ এইদৰে তেওঁ জনসাধাৰণৰ হিতৰ বাবে নিজৰ টকা-পইচা ব্যৱহাৰ কৰাৰ ফলত সময়ত নিজে অভাৱতো পৰিব লগা হৈছিল৷
জীৱনৰ শেষক্ষণত জ্যোতি প্ৰসাদ
তামোলবাৰী চাহবাগিচাত কাম চলাই থকা সময়তে জ্যোতি প্ৰসাদৰ শৰীৰ অসুস্থ হৈ আহিবলৈ লয়। দিনে দিনে গা বেয়া হৈ অহাত তেওঁক ভাতৃ হৃদয়ানন্দ আগৰৱালাই তেজপুৰলৈ লৈ আহে।
তেজপুৰতো তেওঁৰ শৰীৰে ভাল নেপালে৷ একো খাব নোৱাৰা হল। খালেই বমি হয়। ঘৰৰ সকলো চিন্তিত হৈ পৰিল৷ অৱশেষত চিকিৎসাৰ বাবে তেওঁক গুৱাহাটীলৈ লৈ আহিল। তেতিয়াৰ বিখ্যাত ডাক্তৰ ভূৱনেশ্বৰ বৰুৱাই তেওঁক পৰীক্ষা কৰি চালে। পিছত তেওঁক শ্বিলঙলৈ নিবলৈ পৰামৰ্শ দিলে।
শ্বিলঙলৈ আনি জ্যোতি প্ৰসাদক ‘ৱেলছ-মিশ্যন হস্পিতাল’ ত ভৰ্তি কৰালে৷ দুমাহ মান নেৰা নেপেৰা চিকিৎসা চলিল কিন্তু ফল হলে একো নহল। ডাক্তৰে সকলোৰে অনুমতি লৈ অপাৰেশ্যন কৰিবলৈ আগবাঢ়িল। অপাৰেশ্যন হৈ যোৱাৰ পিছত তেওঁ অলপ ভাল পালে৷ ঘৰৰ সকলো মানুহে সকাহ পালে। কিন্তু ডাক্তৰে জনালে এই আৰোগ্য নিচেই কম সময়ৰ কাৰণেহে। বেমাৰে তেওঁৰ পাকস্থলী নষ্ট কৰি পেলাইছে।
জ্যোতি প্ৰসাদৰ গা পুনৰ বেয়া হৈ পৰিল। এইবাৰ তেওঁ বুজি পালে যে তেওঁৰ আৰু সৰহ দিন নাই। সৰু পুতেকক মাতি তেওঁ ঘৰলৈ উভতি যোৱাৰ কথা জনালে৷ তেওঁক তেজপুৰলৈ লৈ অনা হ’ল। জ্যোতিপ্ৰসাদৰ অসুস্থতাৰ কথা গোটেই খনতে বিয়পি পৰিল।
