পৃষ্ঠা:এজন সঁচা মানুহ.pdf/১৮

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭
এজন সঁচা মানুহ

জাতিক উদ্ধাৰ কৰি অভিলেশ সৃষ্টি কৰিলে।

 ‘শোণিত কুঁৱৰী’ নাাটখনিৰ অভিনয় কৌশল থলুৱা গীত মাতৰ প্ৰয়োগ চৰিত্ৰ আদি ইমানেই উচ্চখাপৰ হৈছিল যে মহান সাহিত্যিক ড° বাণীকান্ত কাকতি দেৱে উচ্চ প্ৰশংসা কৰি ‘জ্যোতি প্ৰসাদে এখন নতুন আসন পূৰালে’ বুলি মন্তব্য কৰিছিল৷

 ১৯২৪ চনত গুৱাহাটীত সপ্তদশ অসম সাহিত্য সভাৰ অধিবেশন বহিছিল। সভাপতি আছিল সাহিত্যৰথী লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা। সেই সাহিত্য সভাতে জ্যোতি প্ৰসাদৰ ‘গছে গছেপাতি দিলে ফুলৰে শৰাই’ আৰু ‘ৰূপহ কোঁৱৰৰ চুমা পৰশতে’ এই গীত দুটি গোৱা হৈছিল। এই গীত দুটিৰ সুৰে সকলো অসমীয়াৰ প্ৰাণ চুই গ'ল৷ তাৰ পাছৰ পৰাই অসমত অসমীয়া সুৰৰ প্ৰভাৱ বাঢ়িবলৈ ধৰিলে। সাহিত্যিক হেমচন্দ্ৰ বৰুৱা, যতীন্দ্ৰ নাথ দুৱৰা, পণ্ডিত লক্ষ্মী নাথ শৰ্মা আদি ব্যক্তি সকলে জ্যোতি প্ৰসাদক ভূয়সী প্ৰশংসা কৰি উৎসাহিত কৰিলে৷

 ১৯২৪ চনত ‘কাৰেঙৰ লিগিৰী’ লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰি তেওঁ ১৯২৬ চনত শেষ কৰে। এই নাটকৰ মাজেৰে সমাজৰ অন্যায়, অবিচাৰ, অন্ধসংস্কাৰ আৰু প্ৰগতিৰ পথত পোৱা বাধা বিঘিনিৰ কথা ফঁহিয়াই দেখুৱাইছে। ১৯৩৬ চনৰ পৰা ১৯৩৭ চনৰ ভিতৰত জনজাতি সমাজৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি ‘ৰূপালীম’ নাটক খনি লিখে। ১৯৪৫ চনত নৃত্য নাটিকা ‘নিমাতী কন্যা লিখে। এই কাহিনী মুখে মুখে চলি অহা সাধু কথা এটিৰ পৰা লৈছে। ২য় মহাযুদ্ধক লৈ ১৯৪৬ চনত ‘লভিতা’ নামৰ নাটকখনি ৰচনা কৰে। ১৯৪৬ চনতে ‘খনিকৰ' নামৰ নাটক এখনি লিখিবলৈ হাতত লয় যদিও ১৯৫০ চনতহে সম্পূৰ্ণ কৰে। ‘সোণ পখিলী’ নামৰ ধুনীয়া শিশু নাটিকা এখনিও জ্যোতি প্ৰসাদে লিখে৷ ইয়াৰ উপৰিও আৰু বহুতো গীত, কবিতা আদি ৰচনা কৰিছে। তেওঁৰ কবিতা সংকলন ‘লুইত পাৰৰ অগ্নিসুৰ’ গল্প সংকলন জ্যোতি সাতসৰী'। ইয়াত আঠোটি গল্প আছে। ১৯২১ চনৰ পৰা ১৯২৪ চনৰ ভিতৰত গল্প কেইটি লিখে। তেওঁ প্ৰবন্ধও লিখে। ইয়াত