সুখ

সুখ সুখ বুলি মানুহ বলিয়া
        নেদেখে সুখৰ মুখ ;
সুখ বিচাৰোঁতে পায় সংসাৰত
        দুখৰ উপৰি দুখ ৷
দেখিও নেদেখা কিয় দিন-কণা
        সুখযে হাততে আছে ;
যিয়ে দিব পাৰে স্বাৰ্থ-বলিদান,
        সুখ ফুৰে পাছে পাছে ৷
অকল নিজৰ নিমিত্তে নহয়
        আমাৰ জীৱন ভাই,
পৰৰ কাৰণে খাটিব পাৰিলে
        সংসাৰ সুখৰ ঠাই ৷
পৰৰ অভাৱ, পৰৰ দুখত
        হিয়া যদি পমি যায়,
পৰক আপোন কৰিব পাৰিলে
        সংসাৰত দুখ নাই ৷
শক্তি-সামৰ্থ পৰৰ সুখত
        বিলাব পাৰিলে ভাই,
পৰৰ কাৰণে কান্দিব জানিলে
        কান্দোনতো সুখ পায় ৷
সকলো আপোন যত নৰ-নাৰী ;
        কাকনো বুলিম পৰ ?
পৰমপিতাৰ সকলো সন্তান
        পৃথিৱী আমাৰ ঘৰ ৷
গাই-গোটা-পেটে- ভঁৰাল নহ’বা ৷
        লোকৰ দুখলৈ চোৱাঁ,
মানুহৰ সেৱা, মানুহৰ পূজা,
        পৱিত্ৰ বৰত লোৱা ৷
‘মই’ ‘মোৰ’ ভাবে তললৈ নমাব
        নাপাব ৰক্ষাৰ তৰী ৷
সুখৰ দুখৰ মনেই কাৰণ
        মনক কৰিবাঁ থিত ;
ত্যাগত লভিবা পৰম সন্তোষ
        সাধিবা লোকৰ হিত ৷
স্বাৰ্থৰ বাটত দুখৰ কাঁইট,
        খোজে পতি বিন্ধে হুলে,
স্বাৰ্থৰ বাট, সেন্দুৰীয়া আলি,
        সুগন্ধি কুসুম ফুলে ৷
যথাৰ্থ নিঃস্বাৰ্থ ধৰমী জীৱন,
        বিস্ব-প্ৰেমে ভৰ-পূৰ,
বিশ্বৰ সকলো ভাই-ভনী তাৰ,
        সুখৰ নপৰে ওৰ।