দিনকণা: বিভিন্ন সংশোধনসমূহৰ মাজৰ পাৰ্থক্য

ৱিকিউৎসৰ পৰা
Content deleted Content added
"'''দিনকণা''' মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকা (১৮৭০-১৯৫৮) ..." দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল
 
১৪৩ নং শাৰী: ১৪৩ নং শাৰী:
তাৰাঁহি হে দয়াময়,
তাৰাঁহি হে দয়াময়,
ৰসাতলে গ’লো হায় !
ৰসাতলে গ’লো হায় !

[[শ্ৰেণী:কবিতা]]

১৯:২৬, ৩১ জানুৱাৰী ২০১৩ৰ সংস্কৰণ

দিনকণা মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকা (১৮৭০-১৯৫৮)

হেৰা,হেৰা হাটৰুৱা,

        মৰমৰ ভাইহঁত;

নেৰিবাঁ নেৰিবা মোক

       এই মায়া-বজাৰত ৷

দুহাত যুৰিছো মই

       কাবউ-কাকূতি কৰি ;

অকলে নেৰিবাঁ মোক

       আলাই-আথানি কৰি ৷

তোমালোকো যোৱাঁগই

       মোকো হেৰা লই যোৱাঁ;

দুখীয়া নিচলা বুলি

       এফেৰি উভতি চোৱাঁ ৷

হাতৰ লাখুটি ইযে

       মেলি দিছে হেৰা ভাই,

ধৰাঁ, ধৰি কোনোমতে

       নিয়াঁ মোকো আগুৱাই ;

কেনিবা যাবগৈ লাগে

       চকুৰে নমনো মই,

খুন্দা ও খুন্দলি খাই

       যেনি তেনি পৰোঁ গই ৷

আমাৰ নিচিনা এনে

       দুখীয়া লেহেৰা দেও,

এই বিশ্ব-বজাৰত

       নাই আৰু ক’তো কেও ৷

সি দেখি মাতিছো মই

       অতযে মিনতি কৰি,

আহাঁ, আহাঁ, ভাইহঁত,

       নিয়া মোকো বাহু ধৰি ৷

বেছিতো নালাগে মোক,

       এফেৰি পোহৰ মুঠে,

তাকে পালে উলাহতে

       হিয়া মোৰ নাচি উঠে ৷

এটুপি চকুৰ লো,

       এখনি কোমল হিয়া,

এষাৰি ‘আয়ৈ দেহি’,

       আৰু এটি হুমুনিয়া ;

ইয়াৰ উপৰি আৰু

       একোকে নেলাগে মোক,

ইয়াকে পালেই মোৰ

       গুচি যাব যত শোক ৷

আমনি নকৰোঁ আৰু

       কাকো ক’তো,হেৰা ভাই,

আহাঁ, আহাঁ, ঘুৰি আহি

       নিয়াঁ মোকো আগুৱাই ৷

আগে আগে তোমালোক,

       পিছে পিছে ময়ো যাওঁ,

তযু পোহৰৰে যেন

       এচেৰেঙা ময়ো পাওঁ ৷

নহ’লে মৰিম মই

       আলাই-আথানি হই,

কেনিবাদি এন্ধাৰত

       খালে বামে পৰি অই ৷

ওখোৰা-মোখোৰা বাট,

       তাতে ই এন্ধাৰ ঘোৰ,

তদুপৰি দুই কান্ধে

       মেটমৰা ভাৰ মোৰ ৷

খোজে পতি উজুটিত

       চুলি-আগে গৈছে জীৱ,

হায়,আগে জনা হ’লে

       আজি এনে দশা কিয়?

বজাৰত ভোল গ’লো

       লীলা-মলা চাই চাই,

চাকি তেল শলিতাযে

       নেবেহালো, হায় হায়!

এতিয় বুৰিল বেলি,

       হ’লহি এন্ধাৰ ঘোপ,

লাহে লাহে ভাগিলেহি

       গৰাকীৰো দলদোপ!

অকলে কেনেকৈ যাওঁ,

       কি হ’ব উপায় মোৰ;

সাৰথিও নাই,নাই

       কিম্বা চাকি বন্তি জোৰ ৷

নিগমে মৰিলো মই,

       কোন কেনি আছহক,

উধাৰাঁহি আজি এই

       দিনকণা অধমক ৷

এনেনো ধেন্দেলা মোক

       কৰিলে বিধিয়ে হায়,

উহু, কি কপাল পোৰা !

       ভৰিও পিছলি যায় ৷

খোজে পতি ঘৰামুটি

       ঘনে টেলঙনি খাওঁ ;

‘সহায় সহায়’ কৰি

       ইপিনে-সিপিনে চাওঁ ৷

নেপাওঁ কেনিও হায়,

       এখনি সহায়-হাত,

নুশুনো কেনিও হায়,

       এষাৰি সুৱলা মাত ৷

যাৰেই গুৰিলৈ যাওঁ,

       সেয়ে মুখ ওফোন্দায়,

চকুহে টেলেকা কৰি

       গোৰোঙাকৈ ঘূৰি চায় ৷

যেয়ে সেয়ে চেই চেই

       য’তে ত’তে দূৰ দূৰ,

যাকে মাতোঁ, সেয়ে মাৰে

       কিল, ভুকু, লাঠি, গোৰ ৷

হায়, কি কপাল মোৰ

       এয়েনে আছিল লেখা ?

উহু, কি এন্ধাৰ বাট,

       নেপাওঁ অকণো দেখা ৷

সাৰথি মাথোন এই

       কণাৰ লাখুটিডালি,

তাৰেহে খোপনি পুতি,

       কোনোমতে হালি-জালি,

এখুজি দুখুজি কৰি

       আহিছো হে ভাইহঁত,

নেঠেলিবাঁ নেঠেলিবাঁ,

       লোৱাঁ মোকো কাষৰত ৷

কাবউ কৰিছো মই,

       দুখনি ভৰিত পৰি;

নিচলা আতুৰ বুলি

       নিয়াঁ মোকো ধৰি ধৰি ;

খন্তেকলৈ খেনি কৰি

       খন্তেকলৈ অপমান,

কিয় ভাই,নাহকতে

       বিনাশিবা এটি প্ৰাণ ?

এতেকেহে লগে-ভাগে

       নিয়াঁ নিয়াঁ বাহু ধৰি,

কোনোমতে ময়ো যাতে

       যাব পাৰোঁ মৰি পৰি ৷

দেখোঁ অত কাকূতিতো

       নাহিলেযে কেও হায়,

মানুহৰপৰা তেন্তে

       আশা আৰু নাই নাই ৷

এবে তোমাকেহে খাটোঁ

       হে প্ৰভু, দয়াময়,-

আজি মহাবিপদত

       বিতত বিচূৰ্তি মই ;

কেৱে নেতাৰিলে মোক ;

       নেলাগিল কাৰো বেথা ;

তুমিয়েহে তৰোৱাঁহি

       ভাঙি এই মহা লেঠা ;

অগতিৰ গতি তুমি,

       অনাথৰ নাথ শুনো ;

তেন্তে ই বিলাই মোৰ

       চাই আছা কেনেকৈনো ?

কণা অধমৰ ফালে,

       কৃপা-চকু মেলি চাই,

তাৰাঁহি হে দয়াময়,

       ৰসাতলে গ’লো হায় !