৯; ২২-১০; ১৬।] দানিয়েল। ৮৪১ | আৈছিল, সেই সময় পৰ দৰ্শন দেখা। আল মোৰ মুখত মোসোমাল, অ ময় গান পুৰ গাৰীয়েলে পাই বড় বেগেয়ে উড়ি। ও তেলে। নঘহিল। পাছে প্ৰথম মাৰ চব্বিশ আমি নাকাল বলিনি উৎসৰ্গ কৰা সময়ত | দিনৰ দিনা, ময় বিকেল নামেৰ মহানদীৰ ২১ মোক চুলে। তেওঁ মোৰুৱা দিলে, আৰু মোৰ | ৫ পাৰত থাকোতে, চকু তুলি চাই শণ সুতাৰ বয় | বখত কৰ্তা হবে দানিয়েল, তোমাক | পিন্ধা আৰু উষ্য উত্তম সোণৰ ইলিৰে ৰ বুকাত নিপুণ কৰিবলৈ ময় আহিলো। তোমাৰ। কাল বা এন পুৰুষ দেখিলে। তেওৰ শৰীৰ বিনয়বক্যৰ আনতে এটা কথা প্ৰকাশিন্তু হল; | বৈদুৰ্য মণিৰ নিচিনা, তেওঁৰ মুখ বিজুলীৰ তাতে ময় কামাৰ আগতলৈ আহিলে, নিচিনা, তেওৰ চকু দুটা মলি থকা টা আৰি- কিয়নো তুমি অতি লিয়; এইহেতুকে কাটো য়ৰ নিচিনা, তেওঁয় হাত ভৰি দেখাতে চা বিবেচনা কৰ, আৰ দৰ্শনৰ কথাবোৰ বুঝা। পিলৰ নিচিনা, আৰু তেও কথা কোৱাৰ শবদ ২০ অধৰ্ম শেৰ কৰিবলৈ, পাপ আৰু কৰিবলৈ, ৭ লোকসমুহে কথা কোৱা শবদৰ নিচিনা। ময় | অপৰাধ মোচন কৰিবলৈ, চিকলীয়া ধাৰ্মিকতা দানিয়েলে অকলেই এই দৰ্শন পালোঁ; কিয়নো উপস্থিত কৰিবলৈ, এন আৰু ৰবণ মোহ| মোৰ লগৰ লোকবিলাকে এই দৰ্শন নেপালে; মাৰিবলৈ আৰু পৰিৱস্থান অভিষেক কৰি কিন্তু সিবিলাকে অতিশয় কম্পমান হৈ অপো- বলৈ তোমাৰ লাতিন আৰু তোমাৰ পবিত্ৰ নগৰ নাবিলাকক বকুৱাবলৈ পলাল। এই ৰুপে ২৫ নিমিত্তে সত্য সপ্তাহ নিয়ণিত হল। এইহেতুকে ময় অকলেই অৱশিই থাকি সেই মহা- . তুমি ইয়াক জ্ঞাত হোৱা আৰু বুৰি লোৱা, যে, দৰ্শন দেখা পালো; তাতে মেত একে বল . যিমলোক পুনঃস্থাপন আৰ নিৰ্মাণ কৰিব। নেথাকিল; কিনো মোৰ সুপ চি কুপ না প্ৰকাশিত হোৱাৰে পৰা এন অতিৰিক্ত। হল, অংকু মোৰ গাত শক্তি নাইকিয়া হল। শপিঙিলৈ সাত সপ্তাহ; আৰু বাকি সপ্তাহ। ৯ তথাপি তেওঁ কথা কোৱাৰ শবদ ময় শুনিলো; তাৰ চক আৰু খাবাৰ। তেও কথা কোৱাৰু সেই শব্দ শুন। কাল ময় ১০ সৈতে ভাৰু পুৰসু নিৰ্মাণ কৰা যৰ। সেই মাটী উবুড়ি হৈ পড়ি ঘযাৰ নিয়ত আছিলো। বা সংহিৰ শেষত এন অভিষিক্ত লোকক। ১• তেতিয়া দেখা,এখন হাতে মোক চুই, আঁই আৰ • ৰ ক , আৰু তেওৰ সায়া কোনো| ১১ দুই হাত ওলতি মোক ভৰ দিয়ালে। পাছে মেকি; চাৰি লগা অধিপতি প্ৰজা-T | তেওঁ মোক কলে, যে দানিয়েল, হে প্ৰিয় পুৰুষ, বিলাকনগন আৰু ধৰ্মধাম বিনষ্ট কৰিব; যি কথা ময় তোমাক কম, তাক বুৰি লোৱা, আৰু সপ্লাবন ৰায় সেইনৰ শেষ হব, আৰু | উট থিয় হোৱা; কিয়নো মোক এতিয়া তোমাৰ লৈকে ৭ ব; সে নিৰুপিত হৈছে। ৈিল পঠোৱা হল। তেও.মোক সেই কথা 3 এৰু সাহলকে, সেই দলে অনেক লগত ১২ কলত, ম্য উট থিয় হৈ কপিব ধৰিলে। তেতিয়া এ দু নিয়ম কৰিব, আৰ সেই সময় | তেওঁ মোক কলে, হে দানিয়েল, ভয় নকৰি; লায় কাল যদি এ নৈয়ে স্থগিত কিয়নো তুমি বৰিবলৈ, আৰু আপোন খবৰ কৰিব; পা মিলা জোৰ গুৰুত অথত অপোশাকে নয় কবিলৈ মন থিৰ ধ্বংসক ৰি, আৰু মিণি উমতালৈকে কৰাৰ প্ৰথম দিনৰে পৰা তোমাৰ বা বন। মকৰ ওপৰ ষপ বৰ্ণেৰ। গৈছে; আৰু তোমাৰ বাক্যকাৰণ ময় আছি- নিলে তাৰী কালৰ বিষয়ে পোৱ গৰ্শন, • লো। কিন্তু পাৰস্য ৰনিৰ ৰকত একৈশ দিন- আৰু তেওঁৰ আগত কোৱা কাৰবাণী। লৈকে মোৰ অহিতে থিয় হৈ আছিল; পাছে দেখা, প্ৰধান কাতবিলাক মাৰ মীখায়েল ১০: পাৰস্যৰ কেৱচ বাৰ রাত্বর তৃতীয় | নামেৰে এজনে মোক সহায় কৰিবলৈ আহিল;
- বদরত বেলচ, নামের প্রখ্যাত সানি-
তাতে ময় সেই ঠাইত পারার মাৰিলাক লেঃ আগত এটা কথা প্রকাশ করা হত; সে ৰিত থাকি অৱশ্যক নহল। এতিয়া শেষ কথা সত্য, আৰু মহাবিষয়ক; তেওঁ সেই| | কাল তোমার মালিলৈ যি ঘটিব; তাকে তোমাক ২ কথা বুৰিলে, আৰু দর্শন বিষয় নিলে। সেই | বুঝাইদিবলৈ আহিলো; কিয়নো এই দর্শন, সময়ত ময় দানিয়েলে পর তিনি সপ্তাহ শোক কথাবোৰ প্ৰবলৈ এম্মিাও বহুদিন আছে। • করি আছিলো। সেই তিনি সপ্তাহ পর নোহো- | ১৫তেওঁ মোক এনেকুৱ কথা ফল, ময় মালৈ | রালৈকে ময় সোৱাদ পিঠা নেপালোঁ, মাংস কি; ১০ মুখ করি অবাক হৈলি। তাতে দেখা, • • মগ মা মা ও যি মুকলি মসলার মিচি এন পৰে মোৰ ওঠ , • ঠত নুন কোেনা বোলানি1 ঢুলত ময় মুখ মেলিলো, আৰু মোর আগ . মোসোবিচাষা, এনে ঠাই বুঝায়। | থিয় হৈ থকা অনক কলা, হে মোর , ৪
