১৫; ১২-১৬; ৬।] যাত্ৰাপুস্তক। | প্ৰশংসা আলক, অৰিত কৰ্মকাৰীয়েই। মাল; আৰু সেই অৰণ্যেদি তিন দিন গল,আৰু বা কেন? ১৩ যাওঁতে পানী নেপালে। পায়ে সিবিতাকে মা তুমি আপোন শো হাত মেলিলতেই, পালত, মাৰাৰ পানী তিতা যাৰ কাৰণে, তাক পৃথিবীয়ে সিহঁতক গ্ৰাস কৰিলে। | লিবিলাকে পান কৰিব নোৱাৰিলে; এই কাৰণে ভূমি উজাৰ কৰা আপোন লোক নিতা২৪ তাৰ নাম মাৰ তিতা] ৰখাল। তেতিয়া লোক- | দয়াৰে চলাই; | বিলাকে মোচিৰ অবিতে কি কি কলে, আমি তুমি আপোন পৰাক্ৰমেৰেই লিবিলাকক | কি পান কৰিম? তাতে তেওঁ যিহোৱাৰ আগত তোমাৰ পবিত্ৰ নিবাসলৈ লৈ গৈ।। কাতৰোজি কৰিলত, যিহোৱাই তেওঁক এলোপা নাতিবিলাকে ইয়াকেনি পিব লাগিছে; গছ দেখুৱালে। তেতিয়া তেও তাকে নি পানীত পলো যুবলীবিলাকক হাতে ধৰিয়ে। পেলাই দিলত, পানী মিঠা হল। সেই ঠাইতে ভাতেইইদোম গামবিলাক ব্যাকুল হল; যিহোৱাই সিবিলাকৰ অৰ্থে এক বিবি আৰু মোৱাবৰ পৰাক্ৰমীবিলাকক কমিয়ে | শালগ্ৰণালী নিৰুপণ কৰিলে, আৰু সেই | বৰিলে; ২৬ ঠাইত সিবিলাকক পৰীা কৰিলে; আৰু মানবাসী সকলোৱেই হৈ গল। তেওঁ কলে, তুমি যদি আপোন ঈশ্বৰ যিহো- অ আ ত্ৰাসে নিতিক আৰমণ কৰি; বাৰ বাক্য আগ্ৰহেৰে যা, তেওঁৰ কৃতি তাতে, হে যিহোৱা, তোমাৰ লোকবিলাক যি উচিত তাক কৰা, আৰু তেওঁৰ আজলৈ | পাৰ নয়মানে, কাণ দি তেওঁ সকলো বিধি পালন কৰা, তেন্তে, তুমি কিনা বিলাক পাৰ ময়মানে, ময় মিচৰীয়াহঁতক যি সকলে ৰোগ দিছিলো, তোমাৰ বাহুবলৰ ৰায় নিহত শিলৰ দৰে। সেইবোৰৰ কোনো ৰোগ তোমাক নিদিম, মনে মনে আছে। কিয়নো ময় তোমাৰ আৰোগ্যকাৰী যিহোৱা। হে যিহোৱা, তুমি যি ঠাই তোমাৰ নিসৰ|পাছে সিবিলাক এলীমত উপস্থিত হল; সেই অৰ্থে যুত কৰিলা, ঠাইত পানীৰ বাৰটা তুমুকঅসিৰ ৰোগ হে এতো, যি ধৰ্মধাম তুমি নিজ হাতেৰে| খ গ আছিল; লিবিলাকে সেই ঠাইতে নিৰ্মাণ কৰিলা, পানীৰ কাষৰত ছাউনি পাতিলে। পাছে তুমি অধিকাৰ কৰা সেই পৰ্বতলৈ। | ইয়েলৰ সনবিলাৰ গোটেই মণ্ডলীয়ে | বিলাকক নি তাত বাগে। এলীমৰ পৰ যাত্ৰা কৰি, মিৰ দেশৰ পৰ ১৮ যিহোৱাই যুগে যুগে অনন্ত কাল ৰাত্ব। ওলাই অহাৰ পাৰে, তিীয় মাহৰ পায়েৰ | কৰিব। দিন দিন, এলীম আৰু চীনয় এই দুয়োৰো ১৯ কিশো ফৰৌণৰ ঘোড়াবিলাৰু তেওঁৰ ৰং অ| মাঝত একা চীন অৰণ্য পালেগৈ। তেতিয়া অশ্বাৰোহীবিলাকে সৈতে সমূসৰ মাৰলৈ। | ইয়েলৰ সন্তানবিলাকৰ গোটেই মণ্ডলীৰ সোমলত, যিহোৱাই সনুৰ মল লিভা মাটি আৰু হাৰেৰ অবিতে অৰণত বকিবলৈ ওপ্যলৈ ললাটাই আনিলে; কিলায়েলৰ | ৩ ধৰিলে। আৰু ইস্ৰায়েলৰ সন্তানবিলাকে তেওঁ সন্তানবিলাক হলে, সমু মাকে শকান বা বিলাকক কলে, আমি যেতিয়া মহৰা পত্ৰিৰ •লি গল। তেতিয়া আৰোগ্য কয়েক মিৰিয়ম | ওচৰত বহি হেঁপাহ নপলাইমানে আহাৰ কৰি- আবাদিনীয়ে আপোনাৰ হাতত ধৰি ললে; ছিল, হায় হায়! আমি তেতিয়াই মিচৰ আৰু তেৰ পাছে পাছে, আন সকলে তিতা দেশতে যিহোৱাৰ হাতত মৰা হলেই ভাল বিলাকেও হাতে হাতে ধৰি লৈ, নাচি নাচি আছিল; কিননা, এই গোটই সমাক কেত ২১ ওলাই গল। আৰু মিৰিয়মে লোকবিলকিৰ মাৰিবলৈহে তোমালোকে আমাক এই অৰণ্যলৈ আগত গামৰ এই ধুৱা ধৰিলে,- ৪ উলিয়াই আনিলা। তেতিয়া যিহোৱাই মোচিক তোমালোকে যিহোৱাৰ উদ্দেশে গান কৰা, কলে, লোকবিলাকে মোৰ ব্যৱহুতি চলিব নে কিয়নো তেওঁ মহাগৌৰবান্বিত হল; নচলে, তাৰ পৰীকা কবিৰ নিমিত্তে, দেখা, ময় তে ঘোড়া আৰু তাত উঠা অনকো সত তোমালোকলৈ আকাশ, পা পিঠা বৰাম, পেলাই দিলে। আৰু লোকবিলাকে ওলাই গৈ দিনৰ আহাৰ চফ সহ তীৰ্য পস্ৰায়েল যাত্ৰা। এটা চাই দিনে গোটাব। যদিনা সিবিলাকে যি আনি, তাক যুত কৰিলে, দিনে দিনে যিমান পোটায়, আৰু মায়া দিয়া। তাৰ দৃণ হব। পাছে মো িআৰু হাৱোৰে ৫ পায় মোচিয়ে ইয়েল চসাগ তীৰ ইত্ৰায়েলৰ সকলো মানবিলাকককলে, গোয়লি পা যা ালত, শািবিলাকেৰ অৰণ্যত সো বলে, তোমালোকে নামিবা, যে, যিহোৱাইহে
