১৭; ২১-১৮; ১৮। যিনিমিয়া। ১ যিহোবাই এই ৰুপে কৈ, তোমালোক সাৱধান।। তেনেকৈ মোৰ হাতত তোমালোক আছ। যি হোৱা; বিশ্ৰামবাৰে কোনো বোয়া নবব,বা | মুহুৰ্ততে কোনো এক জাতি আৰু কোনো এক ফিচালেম ৰেদি তাক তিৰলৈ নানিবা,T ৰাৰ বিষয়ে উঘলা, অ, আৰু তাক বিনষ্ট ২ আৰু বিহাৰে আপিন আপোন ঘৰ পৰ] কৰা কথা কও, ময় কোৱা সেই জাতি যদি সেই কোনো বোকা বাহিৰ নকৰিব, আৰু কোনো| যত্ততে সিবিলাকৰ দুষ্ণতাৰ পা দুৰে, তেন্তে কাম মৰি; কি ময় তোমালোকৰ পূৰ্ব ময় শিবিলাকলৈ কৰিব খোলা অমল পৰা পুৰবিলাকক আয়া দিয়াৰ দৰে বিৱামবাৰ| ১ মন পালাম। আৰু যি যত্ততে কোনো এক ২৩ পবিত্ৰ কৰা। (সিবিলাকে সেই আনুশুনি- জাতি আৰ কোনো এক ৰাৰ বিষয়ে সজা ছিল, আৰ তালৈ কাণ নেপাতিছিল, কিন্তু ১০ আৰু ৰোৱ কথা কও, সেই যুত্ততে যদি ভশনিবৰ নিমিত্তে আৰু শিক্ষা গ্ৰহণ নকবিৰ | সেই আতিয়ে মোৰ বাক্য পালন কৰি মোৰ নিমিত্তে আপোন আপোন ভি িঠৰ কৰি| সাক্ষাতে কু-আচৰণ কৰে,তেন্তে ময় লিবিলাকলৈ ২৪ ছিল।) আৰু যিহোৱাই কৈছে, তোমালোকে| ১১ কবি গোয় মঙ্গলৰ পৰ মন পালটাম। এই যদি বিশ্ৰামবাৰে এই নগৰৰ দুৱাৰেদি কোনো হেতুকে এতিয়া তুমি যিহূদাৰ লোকবিলাকক বোকা তিলৈ নানিবলৈ, আৰ সেই দিন আৰু যিচালেমনিবাসীবিলাকক কোৱাগৈ, কোনো কাম নকৰি বিশ্ৰামদিন পবিত্ৰ কৰিবলৈ যিহোৱাই এই ৰূপে কৈছে, দেখা, ময় তোমা- ২৫ যত্নেৰে মোৰ বাক্য মন দিয়া, তেকে দায়দৰ লোকৰ বিৰুৰে অমঙ্গলচিন্তা কৰিছ, আৰু সিংহাসনৰ ওপৰ বহোতা ৰাবিলাকে, আৰু তোমালোকৰ অবিতে কল্পনা কৰিছে; তোমা- প্ৰধান লোকবিলাকে ৰথত আৰু ঘোড়া উচি লোক প্ৰতিনে আপোন আপোন কৃপথ, পৰা এই নগৰৰ দুৱাৰেনি সোমাৰ, সিবিলকিৰ প্ৰধান ওলটা, আপোন আগোন পথ আৰু কাৰ্য্য শুধ- লোকবিলাক, যিাদাৰ লোক, আৰ যিফালেম-] ১২ ৰোৰা। কিন্তু সিবিলাকে কয় কি কাম আছে? নিবাসীবিলাক সোমাব; আৰু এই নগৰ চিৰ কিয়নো আমি অপোন অপিপনি কল্পনা অনু: ২৬ কাললৈকে থাকিব। আৰু সিবিলাকে বিদাৰ সাৰে চলিম, আৰু প্ৰতিনে অপোন অপোন নগৰবোৰৰ পৰা, ঘিচালোমৰ চাৰিওফালয় দুষ্ট মনৰ কঠিনতা অনুসাৰে কাৰ্য্য কৰিম। অঞ্চল, বিনামীন প্ৰদেশ, নিম্নভূমি, পৰ্বতীয়া| ১৩ এই হেতুকে যিহোৱাই এই পে কৈছে, অঞ্চল, আৰু দক্ষিণ অঞ্চলৰ পৰ মে আদি। | তোমালোকে এতিয়া জাতিবিলাকৰ মাঝত বলি, নৈবেদ্য, আৰু ধুপ লৈ আহিব, আৰ নি সোথ, এনে কথা কোনে শুনিলে? কুমাৰী বিলাকে যিহোৱাৰ গৃহলৈ ধন্যবাদাৰ্থক বলি ইস্ৰায়েলে অতিশয় নোম শিয়ৰি যোৱা কাৰ্য্য ২০ আনিব। কিন্তু যদি তোমালোকে বিশ্ৰামদিন। ৪ কৰিলে। লিবানোনৰ হিমে জানো দেশৰ মাঝত পবিত্ৰ কৰিবলৈ আৰু বিশ্ৰামবাৰে বোকা বৈ| থকা সেই পৰ্বতটো ত্যাগ কৰে? বা দুৰ পৰা যিচালেমৰ দুৱায়েদি নোসোমাবলৈ দিয়া বৈ অহা তল জলৰ জুৰী জানো শুকায়? মোৰ আজলৈ কাণ নিদিয়া, তেন্তে ময় তাৰ| * কিয়নো মোঃ জাবিলাকে মোক পাৰিলে, দুৱারবোরত অয়ি বলাম, সেয়ে যিচালেমর লিবিলাকে অনার দেৱতাবোরর উদ্দেশে ধূপ অট্টালিকাবোৰ গ্ৰাস করিব, অনুমাব। বললে; আৰু সিবিলাকৰ দেশ আশ্চিন্তির আৰু সদায় ই ই করার বিষয় কবির কুমানে নতুনকৈ কষা পায় উপমা। ১০ নিমিতে, না পথ সৰু সৰু বাটত ফুৰিবলৈ • যিহোৱাৰ পৰা যিনিমিয়ালৈ এই বাক্য | সেইনোরে সিবিলাকৰ বাটত, প্রাচীন পথত আলি, বেলে, তুমি উঠি কুমার যলৈ উটি খুৱালে; যি কোনোৱে সেই দেশটি নামি যোৱা, আৰু তাত ময় তোমাক মোৰ বাক্য যাব,সি ৰিত হৈ অপোনার কোকা- ৩ নাম। তেতিয়া ময় কুমার ঘরলৈ নামি গৈ | ১৭ রিব। ময় পূব ফলির বতাহৰ নিচিনাকৈ শত্রু- দেখিলে, সি তার চাকত আপোনাৰ কাম করি | বোয়র আগত সিবিলাকক ছিভি করিম; ৪ আ। আৰু সি মাটীরে তৈয়ার করা পাত্র তারা সিবিলাক সর কালত ময় সিবিলাকক মুখ যত বেয়া হোৱা দেখি, সি তাক লৈ পুনরায় নেদেখুৱাই পিটি দেখুৱাম। অপোন ইমিতে আমি এটা পাৰ বালে। ১৮ তেতিয়া সিবিলাকে কলে, আখ, আমি যিরি- • পান যিহোৱা পরা মোলৈ এই বাক্য। | মিয়ার অেিত কৃমণ করোহক; কিয়নো | আলি, বোলে, যিহোৱাই কৈ, ৫ ইয়েল পুরোহিত, পা ব্যৱস্থা, ভানীবিলাক পরা
- বংশ, এই কুমারর নিচিনাকৈ তোমালোকৰ লগত
ময় লামো ব্যৱহাৰ কৰিব নোৱাৰে; হে ত্রি-1 • এই শনে পুরুষে স্পর্শ নকৰা অবিবাহিত। যুবতী মেল বংশ, দেখা, যেনেকৈ কুমার হাতত মা, কন্যা বুঝায়। 729
- --
