৬৮৬ যিয়া। {৩৭; ৩২-৩৮; ১৭। পুনৰায় তললৈ শিপা মেলিব, আৰু ওপৰত।। নগৰৰ চালস্বৰুপ যম। আৰু যিহোৱাই যে ৩২ ধৰিব। কিয়নো যিচালোমৰ পৰ অৱশিষ্ট নিয়ে কোৱা এই বাক্য মিছ কবি, যিহোৰ ভাগ, আৰু চিয়োন পৰ্বতৰ পৰ। ৰক্ষা পোৱ | ৮ পৰ তোমাৰ পক্ষে তাৰ এই চিন হব; দেখা, লোক ওলাই যাব; বাহিনীবিলাকৰ যিহোৱাৰ আহৰ খটখটিত সূৰ্যৰ যি ছায়াটা তললৈ ৩০ মৰ্যাদা ৰখা উৎসাহে ইয়াক সিঙ্ক কৰিব। এই নামি গল, সেই খটখটিত সেই ছায়াটো ময় হেতুকে অচৰীয় বলাৰ বিষয়ে যিহোৱাই এই দহ খাপ ওলোটাম। তাতে যি খটখাটত সুৰ কথা কৈছে, তেওঁ এই নগৰলৈ নাহিব, ইয়ালৈ | ছায়াটা তললৈ নামি গৈছিল, সেই খটখটিত এপতি কাড়ে নেমাৰিব, ইয়াৰ সমূখলৈ চাল , সেয়ে দ খাপ উভটিল। ল নাহিব, আৰু ইয়াৰ বিৰুছে দাম নে- ১ যিদীৰ হিন্ধিয়া ৰাই নৰীয়া পড়ি মুখ ৩৪ বান্ধিব। যিহোৱাই কৈছে, তেওঁ যি ৰানি। যোৱাৰ পানে যি যি লিখিছিল, সেয়ে এই, আহিল, সেই বাটেদিয়েই উটি যাব, এই ১• ময় কৈছিলো, “মোৰ আয়ুৰ সে। বয়স ম ৫ নগৰলৈ নাহিব। কিয়নো এই নগৰ চা কৰি- চিয়েলৰ দুৱাৰত সোমাম; বলৈ, ময় নিজৰ আৰু মোৰ দাস দায়ূদৰ কাৰণে | মোৰ আয়ুষৰ অৱশিই ভাগৰ পৰা ময় বঞ্চিত তাৰ ঢলিপ মে। হলো।” ৩৬ পছে যিহোৱাৰ দুতে ওলাই গৈ, অচুৰীয়া-| ১১ ময় কৈছিলো, “ময় যিহোৱক, গীবিত লোয় ‘তৰ ছাউনিত এক লাখ পঞ্চাশ হাজাৰ লোক দেশত যিহোৱাক আৰু দেখিবলৈ নে- মাৰিলে; তাতে লোকৰিলাকে ৰাতিপুৱা উঠি পাম; সিহত সকলোকে মৰা শৱ হৈ পড়ি থকা | জগতনিবাসীবিলাকৰ লগত ময় মম্বক অ? ৩৭ দেখিলে। এই হেতুকে অৰৰ ৰা চমৃহেৰীবে নেদেখিম। ৩৮ উলটি গুচি গৈ নীনবিত বাস কৰিলে। পাছে ১২ মে-ৰীয়াৰ তাৰ নিচিনাকৈ মোৰ নিয়ম তেওঁ আপোনাৰ নিষেক নামেৰে দেৱতাৰ গৃহত উঘল হৈ মোৰ পৰা নিয়াল; প্ৰণিপাত কৰোতে, অসম্মেলক আৰু চৰেচৰ ময় ঔতিৰ দৰে অপেন অয়ষ নৃবি'লে, নামেৰে তেওঁৰ পুতেক দুনে তেওঁক কৰোৱালেৰে | তেওঁ মোক তাৰ পৰা কাটি পেলাব; বধ কৰিলে; আৰু সিহঁত অৰই দেশলৈ পলাই এদিন এৰতিৰ ভিতৰ তুমি মোক শেষ কৰি। গল। পাছে তেওঁৰ পুত্ৰ . এ-লেনি তেওঁৰ | ১৩ ময় ৰাতিপুৱালৈকে নিজম দি আছিলো, পদত য়া হল। সিংহৰ দৰে তেওঁ মোৰ আটাইবোৰ। হিড়িয়া নৰীয়া পড়ি সুস্থ হোত। এদিন এৰীতিৰ জিহৰতে তুমি মোক শেৰ কৰি ৩. সেই কালত হিষ্কিয়াৰ সাংঘাতিক নৰীয়া | ১৪ ময় তেলটুপি বা বগলিৰ নিচিনাকৈ চিঠিয়া ' হলত, আমেচিৰ পুত্ৰ যিচয়। ভাববাদীয়ে | আছে; তেওঁৰ ওচৰলৈ আহি কলে, যিহোৱাই এই কপৌৰ নিচিনাকৈ শোকধ্বনি কৰি; কথা কৈছে, তুমি অপোন ঘৰৰ বিষয়ে দিহা ওপৰলৈ চাওতে চাওতে মোৰ চকু দুৰ্বল হল; দিয়া; কিয়নো তোমাৰ মৃত্যু হব,তুমি নিৰ্জীব। হে যিহোৱা, ময় উপৰ পাইছো, তুমি যে ২ তাতে হিফিয়াই দেয়াল ফাললৈ মুখ ঘুৰাই| ' আমিন হোৱা।” | যিহোৱাৰ আগত প্ৰাৰ্থনা কৰি কলে, হে | ১৫ ময় কি কম? তেও তো মোক অীকাৰ ৩ যিহোৱা, বিনয় কৰে, ময় সত্যভাৱে আৰু | কলেই তাক নিয়ে সিদ্ধও কৰিলে; বড় মনেৰে তোমাৰ সাক্ষাতে কি পপ, চলি জীয়াই থাকোমানে মোৰ মনৰ বেকাৰ সেঁৱৰণ আহিষ, অৰু তোমার দৃষ্টি কেনে সদাচরণ করি ময় ধীরে ধীরে চলিম। কৰি আহিছে, তাক তুমি এতিয়া সোৱণ করা;T ১৬ হে প্রভো,এইবোরর রায়,লোকবিলাকীয়াই ৪ এই বলি হিফিয়াই বড়কৈ কান্দিলে। পাছে। থাকে, . যিয়ার চরলৈ যিহোৱাৰ বাক্য আহিল, আৰু কেৱল এইবেরির রায় মোের আকাই ৫ বোলে, তুমি গৈ হিকিমাক কোৱা, তোমার | জীৱন লাভ করে; ওপর পিতৃ দায়দর ঈশ্বর যিহোৱাই এই কথা | এই হেতুকে তুমি মোক আরোগ্য করিয়াই কৈছে, ময় তোমার প্রার্থনা শুনিলো, আৰু রাখা। তোমার চকু-লোত মোর দৃষ্টি পড়িল; দেখা, | ১৭ দেখা, ময় যে অতি বেলার পাইছিলো, সেয়ে ময় তোমার আয়ুৰ পোদ্ধের বহর বৃচি করিম। | মোর শান্তি নিমিত্তে হৈছিল, • আৰু ময় অরীয়া রার তির পর তোমাক। আৰু চি মোর প্রাণক প্রীতি কৰি তাক বিন- আৰু এই নগর উদ্ধার করিম; আৰু ময় এই। | শর গাত পা রাখিলা; 686
