০ যাংক। [৯; ২১-১০; ৯। কত ভয় কৰিলে, সি অপান বৰী আৰু পৰু অধিক পাপ কৰিলে; তেওঁ আৰু তেওঁৰ ২১ বোয়ক ঘৰলৈ বেগাই আনিলে। কিন্তু যি। পামীবিলাকে আপোন আপোন মন গং কোনোৱে যিহোৱাৰ কথালৈ মন নিদিলে, লি| কৰিলে। এই কুপে যিহোৱাই মোচিৰ তাৰায় আপোন বন্দী আৰু পশুকে পৰতে | কোৱাৰ দৰ, ৰৌণৰ মন কঠিন লত, তেওঁ এড়িলে। মায়েৰ সন্তানবিলাক আৰলৈ এড়ি নিদিলে। ২২ পাছে যিহোৱাই মোচিক কল, গোটেই অষ্টম আৰু নৱম উৎপাত। মিচৰ দেশত, গোটই মিচৰ দেশৰ মানুষ, প, আৰু পথাৰত থকা সকলো তু আদিৰ পাছে যিহোৱাই মোচিক কলে, তুমি ওপৰত শিলাবৃষ্টি হবৰ নিমিত্তে তুমি আকাশ ৰৌণৰ ওচৰলৈ সোমাই যোৱা; কিয়নো, ২৩ ফাললৈ আপোন হাত মেলা। তাতে, মে-| ময় যেন মিচৰ দেশৰ মাকত মমৰি এই চিন- চিয়ে আকাশলৈ আপোন লাটি দালিত, বিলাক দেখুৱাম, আৰু ময় মিচৰীয়াবিলাক . যিহোৱাই মেঘগৰ্জন আৰু শিলাবৃষ্টি কৰিলে, লৈ কৰা কাৰ্য্যৰ অৰু সিহঁতৰ মাঝত নয় আৰু অগ্নি জমিৰ ওপৰলৈ বেগেৰে নামি | দেখুউৱা চিনবিলাক বৃত্তি যেন তুমি আ- আহিল; এই ৰূপে যিহোৱাই মিচৰ দেশত, পোন পো নাতিহঁতৰ আগত কৰা, অৰু ময় ২০ শিলাবৃষ্টি বৰবালে। এই ৰুপে শিলাবৃষ্টি, অৰু। যে যিহোৱা, তাক যেন তোমালোকে নিব, সেই শিলাবৃষ্টিৰ লগত মিহলি হোৱা অগ্নিবৃষ্টিও | এই নিমিত্তে ময় তেওঁ আৰু তেওঁৰ পত্ৰিমন্ত্ৰী- হোৱাত, সেয়ে অতিশয় কষ্টদায়ক হল; এনে- ৩ বিলকিৰ মন গধুৰ কৰিলে। তেতিয়া মোচি কুৱা শিলাবৃষ্টি গোটেই মিচৰ দেশত, ৰাত। আৰু হাৰাণে ফৰৌণৰ ওচৰলৈ সোমাই গৈ, স্থাপন কৰাৰ পৰ কেতিয়াও হোৱা নাই। | তেওঁক কলে, ইব্ৰীয়াবিলাক ঈশ্বৰ যিহোৱাই ২৫ তাতে, গোটেইখন মিচ্য দেশৰ পথাৰত থকা এই ৰুপে কৈছে, তুমি মোেৰ আগত নয় বলৈ মানুহ পণ্ড আদি সকলোকে শিলাবৃষ্টিয়ে বিনষ্ট কিমান কাল অমাধি হৈ থাকিব? মোৰ সেৱা কৰিলে; ভাত বাৰে শিলাবৃটিয়ে পধাৰ || কবিৰ অৰ্থে মোৰ প্ৰজবিলাকক এড়ি দিয়া। সকলো তৃণ, আদিকো খুলিলে, আৰু শোৰৰ। ৪ কিন্তু, যদি মোৰ প্ৰাবিলাকক এড়ি দিবলৈ ২৬ সকলো গছবোৰকো ভাঙ্গিলে। কেবল ইস্ৰায়েলৰ | মাৰি নোহোৱা, তেন্তে দেখা, কাইলৈ তোমাৰ সন্তানবিলাক একা গোচন দেশনে শিলাবৃষ্টি | ৫ সীমাৰ ভিতৰলৈ কাকতি কড়ি অনিম। সেই ২০ নলে। পাছে ফৰৌণে মানুহ পঠাইমোচি আৰু | বোৰে গোটইখন দেশ এনেকৈ চাৰি ধৰিব, আৰোণক মতাই নি কলে, এই বাৰ ময় পপি যে, কোনেও মাটীকে দেখা পাব নোৱাৰিব। কৰিলো; যিহোৱা ধাৰ্মিক, কিন্তু ময় আৰু তাতে, শিলাবৃষ্টিৰ পৰা ৰক্ষা পোৱা যি অৱশিষ্ট ২৮ মোৰ প্ৰাবিলাক হলে দুষ্ট। তোমালোকে ভাগ তোেমালোকৰ নিমিত্তে বাকী আছে, তাকে যিহোৱাৰ আগত প্ৰাৰ্থনাকাৰ্যক; কিয়নো মহা সেইবোৰে খাব, আৰু তোমালোকৰ নিমিত্তে গান আৰু শিলাবৃষ্টি মানেই জৰিছে; ময় বাড়ীয়ে পথাৰে উৎপন্ন হোৱা সমুদায় গছকে তোমালোক এড়ি দিম; যাবলৈ তোমালোকৰ খাই পেলাব; আৰু তোমাৰ যবিলাক, অৰু ২৯ আৰু পলম নহব। তেতিয়া মোচিয়ে তেওঁক কলে,। তোমাৰ পাত্ৰমত্ৰী আদি সকলো মিচৰীয়া- ময় নগৰৰ পৰ ওলাই গৈয়েই যিহোৱালৈ হাত বিলাকৰ ঘৰবিলাক সেইবোৰেৰে ভৰি পড়িব; মেলিম; তেতিয়া পৃথিবী যে যিহোৱাৰহে, তোমাৰ ওপৰপিতৃবিলাকৰ আৰু সিবিলাকৰে। ইয়াক আপুনি নিবৰ নিমিত্তে মেঘগৰ্জন ওপৰপিতৃবিলাকৰ সন্মৰ পৰ আজিলৈকে ৩• গুচিব, শিলাবৃওি আৰু নহব। কিন্তু আপনি কেতিয়াও সেই ৰুপ দেখা নেয়। পাছে তেও আৰু অপোনাৰ পাত্ৰমজীবিলাকে যে এতিয়াও মুখ সৰাই কৰেণৰ আগৰ পৰা বাহিৰলৈ গল। যিহোৱালৈ ভয় নকৰিব, তাক ময় জানো। • তেতিয়া ফৰৌণর পাত্রমীবিলাকে ফরৌণক ৩১ সেই সময়ত শণ আৰু যুৱ ধান নষ্ট হল; কলে, এই মানুহটো নো অমালৈ কিমান কাল- কিয়নো যৰ ধানৰ থোক ওলাইছিল, আৰু শণে লৈকে কপি হৈ থাকিব? সেই লোক ৩২ ফুলিছিল। কিন্তু যে অৰু জনরা ধান পুলি বিলাকে অপোন ঈগর যিহোৱাৰ সেৱা কৰিবৰ ৩৩ হোৱা হেতুকে নষ্ট নহল। পাছে মোচিয়ে ফরৌ অর্থে, সিহঁতক যাবলৈ এড়ি দিওক; মিচর দেশ শ, অগির পর। নগরর বাহির হৈ গৈ, যিহোৱা যে নষ্ট হল, তাক আপুনি এতিয়ালৈকে বুক লৈ হাত মেলিলত, মেঘগর্জুন আৰু শিলাবৃষ্টিও| ৮ নাইনে? তেতিয়া মোচি আৰু বারোক ফরৌ- | চিল, আৰু পৃথিবীত ধারারে বরষিবলৈ | পর আগলৈ পুনরায় অনোৱালত, ফরৌণে তেওঁ- ৩৪ এড়িলে। তেতিয়া ফরৌণে বরণ, শিলাবৃতি। বিলকিক কলে, যা, তহঁতর ঈশ্বর যিহোৱার সে | আৰু মেঘগর্জন গুচিবর দেখি, তেওঁ আৰু ৯ কগৈ; কিন্তু কোন কোন যাব? মোচিয়ে কলে, 62
