গীতমালা। [ ৯৯; ৫-১০২;।৷
- তোমালোকে আমাৰ আৰ যিহোৱাৰ গৌৰৱ | ময় মাখানে কি পথত চলিৰ;
কীৰ্তন কৰা, তুমি কেন আ্য চৰলৈ আহি। . আৰু তেওঁৰ ৰিপিয়াৰ সমুখত এণিপাত কৰা; মোৰ যত ময় খানেৰ আ মি। • কোনো ঘন বি জোৰ ক আছ কে | ৰাখি; ৬ তেওঁৰ পুৰোহিতবিলাকৰ মাৰৰ মোতি আৰু ময় বিপথে যোৱাৰোয়ৰ কাম যি কৰে, হাৰোশে, সে শোলাবি নেকি। আৰু তেওঁৰ নামেৰ প্ৰাৰ্থনা কৰি না। কুলি মন লোক মোৰ পৰ সৈযৰ; | তাৰ লগত মোৰ সম্পৰ্ক নাই। যিহোৱাৰ আগত প্ৰাৰ্থনা কৰিলত, তেওঁ তেওঁ| বি এন চুৰীক পুতে ৰ্চ, কি বিলাকক উৰ দিছিল। | উ কম :
- তে মেঘত থাকি তেবিলাক কথা | গৰ্বী কুৱা আৰু আৰী মমৰ লোক ময়
| সব নোৱা। | তেওঁবিলাকে তেওঁৰ সাৰিলা, আৰু তে ে• দেশৰ বিধাসীবিলাক যেন মোৰ লগত থাকি, | দিয়া বিধি পালন কৰিনি। | এই নিমিত্তে ময় মিলিলে কু ৰাখি; ৮ যে আমাৰ ঈশ্য যিহোব, তমিষেই ভেf লিত পথ চলো মনেই মোৰ পাৰি | লাকক উত্তৰ দিলো; যদিওতুমি তেওঁবিলাকৰ কৰ্মৰ এতিল কিহিল, চল কৰত আৰে মোৰ গৃহ লি বাস তথাপি তুমিয়েই তেওঁবিলাকক মা কৰো। | কৰি; • | শৰ আছিল। দিলীয় লোক মোৰ কু অগৰু ধিৰে নে ১ তোমালোকে আমাৰ দশৰ ঘিৰে কীৰ্তন কৰা, যিহোৱা ৰগৰ পৰা সমুদায় মুহাৰীয়েক আৰু তেওঁৰ পবিত্ৰ পৰ্বতৰ সমুখত প্ৰণিপাত উৰি নিমিতে, ময় প্ৰতিতিপুৱাতে দেশৰ আটাই এই কিয়নো আমাৰ ঈশ্বৰ যিহোৱা পবিত্ৰ। বিন ম। ধন্যবাদাৰ্থ শীত। থিত মনে ব্যাকুল বৈযিহোৱা আৰ আপোন বন গনি কাল এ। ১ যে সমুদায় পৃথিৰি, যিহোৱাৰ উদ্দেশে হয়নি ২ আৰলেৰে যিহোৱৰ সেৱা; ১ হে যিহোৱ,মোৰ প্ৰাৰ্থনা না; গানেৰ সৈতে তোৰ আগ উপস্থিত হোৱ।মোৰ কাৰোক্তি তোমাৰ মাগত উপথিক। যিহোৱা যে ইশ, ইয়াকে না; Tোৰ সই কলিত মোৰ পৰ মুখ পাই হে অমকি নিকৰিলে, আমি তোৰে; | নোবি; . আমি তেৰ প্ৰা, আৰু তেওঁৰ চৰণ পৰৰা: মোলকাৰ পাতা; | মেৰ। ময় প্ৰাৰ্থনা কা কালশীয় মোৰু উৰ দিয়া। ধন্যবাদেৰেতে ৱোৰে, •কিলো ৰ নিচিনাকৈ মোৰ দিনাৰ এক এংলাৱে তেওঁৰ চোতাল কেইখনত| তোমাৰ; মোৰ অহিৰাৰ নলি এক খৰি নিচিনাকৈ তেতি কৰ, তেৰ ধন্যবাদ। কিয়লা যিহোৱা সময়তেৰ ২য় চিৰস্থায়ী;[ ত যাই যোৱা ঘা নিসিকৈ মোৰ তেওঁৰ বিখত সৰ্বপুৰুষলৈকে থাকে। হৃদয় কাই গৈ; 'এ কি, ময় গেম লৈ পাহৰি গৈ। ১০১ দাৰচিত গীত। যন্ত বড়কৈ কোৱাৰ নিমিত্তে মোৰ চেনে | লাগিল। ১ময় দয়া অসুচিৰ বিষয়ে গীত গাম;.. ] •ময় অৰণ্যৰ চেয়াৰ নিমিলে, যে বিবাৱা, ম তোমাৰেই এশাৰ গান। আৰ উ যোৱা ঠাইৰ ফেচাৰ দৰে হরে। করিম। । ময় রাখি আছে; 589
