ইয়ো। (৩৭; ৩-৩৮; ১১। ৩ তেওঁ তাক আকাশমণ্ডৰ অলৰ আটাই | ২• ময় কথা কওঁ বুলি তেওঁৰ আগত লোৱা ঠাইলৈকে পঠায়, | হব নে? আৰু পৃথিবীৰ অন্তলৈকে আপোনাৰ বিজুলী | ৰা কালামত পঢ়িবলৈ কোনোবাই জানে। • মৰায়। | ই কবি? • তাৰ পাছত গানি মাৰে, তেওঁ মিৰ মহৎ |২১ মতি মানুহে আকাশত মহাতেৰেী যোক্তি জেৰে গন কৰে; | দেখা নেপায়; যেতিয়া তেওঁধু মাত বলা যায়, তেতিয়াই তেও। কিন্তু বতাহ চলিলে আকাশ নিৰ্মল হব। | সেইবেক নয়। | | উন্মৰ পৰ সুবৰ্ণময় তিঃ আৰ; ৫ খৰে আপোন মাতেৰে আশ্চৰিতাপে গন | খত ভয়ানক এৰ আছে। কৰে; ২৩ সৰ্বশক্তিমান না আমাৰ ও অগ, তেওঁ তেও আমাৰ বোধৰ অগম্য মহৎ কাৰ্যবোৰ | পামত মহান; কৰে। | তেওঁ ন্যায় বিচাৰ আৰু বাৰ্ষিক পিত ৮ কিয়নো তেওঁ জিমক কয়, তুমি পৃথিবীত পড়া, | কোনো কলে কৰ। আৰু তেওঁ বৰষুণ, তেৰ প্ৰবল বৃটিয় জাকক | ২৪ এই কাৰণে মানুহে তেওঁলৈ ৰাখে; | সেই একেপে কয়। তেও অন্তৰ নীলিকি কাৰো মুখলৈ • তে অজ সকলো মানুহে পানিৰ নিমিত্তে, মোয়। তেও প্ৰত্যেক মানুহৰ হাত বং কৰে। যিহোৱাই ইয়োৰ দিয়া ৮ তেতিয়া বোৰ চোত সোয়ায়, এ উ। | আৰু আপোৰ আপোন বাসস্থান কে। ৯ বশিৰ খোটালিৰ পৰা ধুমুহা আছে, তেতিয় যিহোৱাই ধুমুহাৰ মৰ | আৰ উত্তৰ পৰা মাৰ উপস্থিত হয়। পৰোৰ উৰ কৰি কলে, ১• শৰৰ নিবাসৰ ৰায় বহ, এই যি মনে সানশন্যাকেৰে, আৰু বহল বললাহ ঠেক হৈ যায়। শ্য মণ আকাৰ নিয়ে এইটো কোন? ১১ এম কি, তেও যন মেযত পানী তাই দিয়ে, তুমি এতিয়া বীৰ দৰে ককাল বা; | কে আপনাৰ বিজুলী থকা মেঘ কিৰ।] কিয়নো ময় তোক দেখো, তুমি মোক কোৱা। ১২ গো তুমণ্ডল সেবোৰে যেন তেওঁৰ অ |। যি সময়ত ময় পৃথিবীৰ মূল দাপন , অনুসাৰে কাৰ্য্য কৰে, | তেতিয়া তুমি কত আছিল। এই নিমিত্তে সেইবোৰ তেওঁৰ পৰিচালনৰ ৰায়। যদি তোমাৰ বোধ আছে তেৰে কোৱা। | বুৰি ফুৰে। কোনে তাৰ পৰিমাণ বিপৰ কৰিলে। ১৩ শান্তিৰ নিমিত্তেইক, বা কোনে তাৰ ওপৰত পৰিমাণ পাৰিলে। বা অপোন পৃথিবীৰ নিমিত্তেই হক, | যদি মামা, তেন্তে কোৱা। নাই দয়াৰ লিমিইেক, তেও তাক ঘটায়। | ৬ যি কালত প্ৰাণীৰ তাবোৰে একেলগে গান ১০ ৫ ইয়োৰ, তুমি ইয়ালৈ চা পাতা; কৰিছিল, | থিৰে থাকি ঈশৰ আতিক বিবেচনা কৰা।] অৰু ঈৰৰ সকলো সানবিলাকে কি ৫ ঈগৰে কেনেকৈ সেইবোৰক আদেশ দিয়ে, | কৰিছিল, আৰু কেনেকৈ আপোনাৰ মেঘৰ বিলী প্ৰকা-। সেই ফালত তাৰ মূলবিলাক কি শান্ত • শিত কৰে, তা তুমি মানা নে? বহুউৱা হল।
- সেই জানলি নাই যেযক আলাসতে বখা বা কোনে তাৰ চুক শিল স্থাপন কৰিলে।
আদি কৰি ৮ গাৰ পৰ বাহিৰ হোৱাৰ দৰে সৰ্ষ যেতিয়া আৱিত কৰে তুমি জানা নে? বাজি হৈছিল, ১৭ যেতিয়া দৰি বায়ুৰ চায় পৃথিবী নিষ হয়, ৯ যেতিয়া ময় মেঘক তাৰ বৰপ কৰিছিলো, তেতিয়া, গৰম যেন বোধ কৰা যি তুমি, | আৰ যে অকারক, ভাৰু মেনোৱা প ১৮তুমি চলা দর্পণ দরে। | কৰিছিলো, দৃ আকাশমণ্ডলক তেওঁ লগত বিস্তার করিব | ১• আৰু যেতিয়া ময় তার নিমিত্তে মোৰ বিধি পারা। | নিরুপণ কৰিছিলো, ১৯ আমি তেওঁক কি কম, তাক আমাক লোৱ;। ভাং আৰু দুৱাৰ লগাই কৈছি, কিয়নো আকার কারণে আমি কথা গাখিব | ১১ তুমি ইয়ালৈকে আহিব পা, ইয়াকৈরে নোৱাৰে। ন 326
