+৪৮.১৩+]
- ।
৪৯৫ এৰ থানায় সোনাকি মোক দিয়া:হক; ইটেৰ ফাললৈ মোতালি মেলা, কিলোমিঅৰ্থাৎ মোয় তাৰ। | ৫ উ ৰ আগত িহৈ কলে, যদি . কবিতা সংবাদ, আনিকা। মহাৰালে তা দেখে, কি ম ওৰ সৃষ্টিত নিমিতে চো গৈবে। যদি আমি কেন মুখ না , এই কাৰ্য্য ঘনি মহাৰায় বেটী ৰ নিমিত্তে বেচা গাইতেন, তেন্তে উ বোধ কৰে, আৰু মন্ত ঘদিতেওৰ সৃতি ময় নিয়মে ফিলোতেম; কিন্তু সময় লও, ভেক মতো দিত , তেন্তে মহাৰাৰ শত্ৰুৰ মাৰাৰ কচি পণ বিষ মাৰিলে আটাই দেশ এক যিদী লোকবিলাকক • যেতেন। তেতিয়া অনেৰো কা কৰে বিৰ কৰি অৰ্থে অগালীয়া মাথাৰ ৰাণকলে, যিন আপোন মন এনে কাৰ্য পুতেক ঘামনে নি বুড়িৰ সা িলিখা পত্ৰ- কবিলৈ সাহ কছি, লি কেন? আৰ কত কোৰ অন্যথা কৰিবলৈ লিখা ক। কিয়নো আনে। ৰে'লে, সেই বিকী আৰু শত্ৰু ময় মোৰ জাতিৰ অমল দেখি কেনেকৈ সবি এ দুই মনেই। তেতিয়া মিমো আৰু পাৰিম? বা আপনি জাতিৰ বিনাশ দেখি •ণৰ আগত অতিশ্য অ পালে। তাতে • কি ৰূপে স ক থাকিব পাৰিম? তেতিয়া নাই কোষত তো পা উঠ ৰাহৰ | অৰেয়োচ বাই ইটেৰ ৰূণ আৰু বিমী বাগিচাত কামাল; তেতিয়া মন ইষ্টে মাক কলে, দেখ, নয় কি মমৰ ঘৰ, ৰী আগত আপনাৰ প্ৰাণ গিব্য অৰ্থে। বাড়ী কিলে, আৰু মনক হলে কাঠালত জ্ঞা উঃ খিল, কাৰণ তেও অেিত বলাৰ পৰা। | ল, কিয়নো লি যিবিলাকৰ ওপৰত হাত অমল স্থিৰ কৰা হল। সেই সময়ত নাই| ৮ দিলি। এতিয়া কামালোকেআপোনাবিলাৰ হিৰ বাগিচাৰ পৰ সাফাত ঠাইলৈ ইচ্ছা অনুসাৰোৰ নামেৰে যিদীবিলাকলৈ উলটি আলি; তেতিয়া ই বহি থকা | পৰ লিখা, আৰু তাৰ আৰ তাৰ মোয় আসনত মম পড়ি আছিল। তাতে না মাৰা; কিননা তাৰ মেৰে লিখা আৰু তাৰ কলে, এইমাত্ৰ গৃহৰ মাত মেয় আগতে আটৰে মোহৰ যা পৰ কোনেও অন্যথা ৰাণলাকাৰ কৰিব নে কি। এই কথা | ১ কৰিব নোৱাৰে। তেতিয়া তৃতীয় মাৰে অৰ্থাৎ অধৰ পৰা লোৱাৰাৱকে লোকে আমাৰ মুখ | চীবন মাৰ তেল দিন দিন। মাললিখক- ১াৰি এলে। পায়ে আগত থকা ৰ্বোনা বিলাকক মত হল; আৰু মধৰ আটাই নামেৰে এটা মপসকে কলে, দেখো, যি মা আৰ দৰ বিদী লোককিলৈ, আ খয়ে মহা পবিতজমক ফাদ দিছিল, লিৰ পা ফু দেশলৈকে এ সাতাইশ তেওঁৰ নিমিত্তে এমিনে ঘূত কৰা পঞ্চাশ হাত প্ৰবেশৰ মাৰ প্ৰত্যেক প্ৰদেশ অধিৰ, আৰু সবল কাঠভাল মনৰ ঘৰত পোতা আছে। এত্যেক স্তি। অমৃসাৰে ৰাতি- ৰাইকলে, তাৰেই ওপৰত ইয়াক আৰি (গৈ। নিষি, দোয্যবিলাক, আৰু এদেশবোৰৰ ১• তাতে মধ্যি নিমিত্তে মতে কর কাঠ এখন লোকবিলাকলৈ, আৰু যিদীকির ভাল মনাফ আদি থোৱা ল; ভেনিয়া। আখৰু জৰু ভাৰা অনুসারে সিবিলাকলৈ পত্র ক্রো চিল। ১ লিখা হল। তেও আযেচেলার মেরে লিখি, বার আলটিরে মোর মারি, চাল যিবিলাকৰ ৰক্ষা। জার ধুড়ীর পেটত অগা রাকার্বত ব্যৱহাৰ সেই দিন অহচবেরা রাই বটে! করা বেল্প ঘোড় উঃ আকোৱালবিলাক রণক দিবিলাকৰ শত্ৰু বামনর ঘ-১১ , পত্ৰবোৰ পঠাই দিল। অংকোচ বাড়ী দিলে। পায়ে মখিরর ওচৰলৈ। রয়ার সকল প্রফেশত এক দিন,অর্থাৎ অদর আহিল; কিয়নো মর্দখআপনি কি দয়া নামের দাদা মার শ দিন। গোট খাই, ২ লাগে, তাক ইরে অনাইছিল। তাতে বলাই আপোন আপোৰ এণ করিব অর্থে থি বামনর পরা লোৱা আপোন অঙ্গটি কোলোকাই। হবলৈ, আৰু যি কোনো জাতি কি এদের মাখয় দিলে; আৰু ইষ্টেরে হামার ঘর লোকে ণিবিলাক আক্রমণ করি, লেইকাতি ও ওপর মর্দষয়ক নিযুক্ত কৰিলে। পাছে টেরে আর এদেশৰ সৰুলো লোকবিলাক লা তিক রয়ার আগ পুনরায় নিবেদন কলি, আৰু | তাই সৈতে সংহার, ব, আৰু বি কৰিবলৈ, তেওঁৰ কাণত পড়ি ক্রয় করি, অগাপীয় মনে | আৰু সি ব লুই কৰিবলৈ সেই পত্ৰত কৰি যে অমল, বিদী লোকথিলা বই একে গত ৫ যিদী লোক ক্লিকে কলা নিবারণ করি অ| ১৩ বিলাক অমলিন। যিবিতাকে ৪ে আগ মিষ্টি কৰিলে। তাতে, তাই যেন অশোবিলার শরি একি
