১ ৰাকালি। [{১} -২; ৩ • তোক নিদিওঁ। তেতিয়া তো ইবেলে | ঠাইতে কুবেৰে তোমাৰ তো চেলেকি কলে, এতিয়া তুমিয়েইজানো ইয়েল |• খাব। তেতিয়া আহাৰে এলিক কলে, ৫ নোৰ ৰনা নোহোৱ? উঠা, ভোন কৰ, তোমাৰ। | অজ্ঞ, তুমি মোক পালা মে। তাতে তেওঁ কলে, যন প্ৰফুল্লিত হওক; যিজিয়েলীয় তেৰ | | , পালো; কিয়, যিহোৱাৰ সৃ িযি
- সাবাড়ী ময় তোক দিম। পাছে তে | যে, তুমি তাকে কৰিলে শিকে ফেলি।
আবিৰ নামেৰ পত্ৰ লিখি, আৰু তে। দেখা,ময় তোমাৰ অমল বাৰ, আৰু তোমাক মোৰেৰে মোহৰ মাৰি বস্তু গত নিলা একেবাৰে পেলাম; আ সায় কৰা তেৰ ওচৰচীয়া বৃ আৰু এবান লোক| এতিন পুত, আৰ ইয়েলৰ মাঝ খ ১ বিলাকৰ ওচৰলৈ পত্ৰখন পঠাই দিলে। তেওঁ কি মৃত হোৱা উমকে উ কমি; আৰ পৰত এই কথা লিখিছিল, তোমালোকে | যি অনেক কাৰেৰে তুমি মোক বা বাস চাৰ কৰা, আৰু লোকবিলাকৰ মাত | কলা, আৰ মায়েল পাপ কৰালা, তাৰ ১ মাবেক ওখ ঠাইত বউ; আৰু তাৰ অত | কাৰণ ময় তোমাৰ বংশ, মটৰ পুতেৰ- দুটা দুজন মানুহ বহউয়া। সেই মানুহ দুটাই| | বিয়াৰ বংশৰ নিচিনা, আৰু আিৰ বুকে তাৰ অবিতে সাক্ষ্য দি কক, যে, আমি দৰক|বাচাৰ বংশৰ নিচিনা কৰিম। আৰু যিহোৱা আৰ ৰকশাওদিলা; তাৰ পাতোমাললাকে। | বেলৰ বিয়েলে,যিঝিলৰ গড়কেবিত তাক বাহিৰলৈ উলিয়াই নি শিল দলিয়াইব ২০ দশেকে কুকুৰে খাব। আৰু আহাব্য বি ১১ কৰ। পায়ে তাৰ নগৰৰ লোকবিলাক, অৰ্থাৎ কোনো লোৰু নগৰ মৰিব, তাৰু কুবেৰে সেই নগৰনিবাসী বৃ আৰু প্ৰধান লোবিলাকে | | খাব; আৰু যি কোন লোক নগৰ বায়িত ঈবেলে সিবিলাকলৈ লিখি পঠোৱা' গল্প, মনিব, তাক আকাশৰ সাইবেৰি খাব। (কিন্তু তেও সিবিলাকলৈ পঠাই দিয়া পত্ৰত লিখা | যি আহাৰেযিহোৱাৰ কৃতকুআচৰণ কৰিলে ১২ আৰ দৰে কাৰ্য কৰিলে। সিবিলাকে উপবাস নিজকে বেচিলে, বাক আপোন তা জেলে প্ৰচাৰ কৰি লোকবিলাকৰ মাঝত নাবোতক ওখ। উদগলে, সেই আহবনিচিনা আৰু কোলে। ১৩ ঠাইত বহুৱালে। আৰু দুটা দুৰ্ভম মানুহ আছি। ২৬ নাছিল। আৰু যিহোবাই যি ইয়োৰীয়াবো তাৰ আগত বহিল; আৰু সেই দুজন মানুষ। দায়েল সয়নবিলা নখৰ পৰ। দুই নাবোতৰ বিৰুদ্ধে এই সাক্ষ্য দিলে, | কৰিলে,সিহঁতৰ সকলেৰ দৰে,তেওঁ এতিমা- আবোতে দশক আৰু ৰাকে শাও দিলে। | যোৰ পাছত চলোৱা হৈ অভিনয় ঘিলীয়া তাতে লোকবিলাকে তাক নগৰৰ বাহিৰলৈ লৈ| কাৰ্য্য কলি।) আৰু যেতিয়া আহৰে এ ১৪ গৈ দিল দলিয়াই বধ কৰিলে। পাছে লি- | বিলাকে দলবলৰ ওচৰলৈ মানুহ পঠাইকলে, 1 কাপড় কালিলে, আৰু গাত কাপড় পিতি ১০ নাবোতলৈ শিল দলিওৱাত, সি মৰিল। তেতিয়া T সবে মিলে, আচত শৰনলে, অধীৰ নাবো শিলৰ দলিত মৰা কথা শুনামাত্ৰ ২৮ীৰে চলিলে। পায়েৰিীয় এলিয়াৰচল বলে আহাবিক কলে, উঠা, যিত্মিয়েলীয়া ২ যিহোৱাৰ বা আলি, বোলে, আহাৰে নোৰ নাবোতে ধনলৈ যি ভ্ৰাবাড়ী ঢোমক দিবলৈ সৃতি বি ৰুপে কি ভয় কৰিছে, কি অসমত আছিল, তাক অধিকাৰ কৰাগে; তুমি দেখি নে? তেওঁ মোৰ আগত নিক কিয়নো মাববাং জীয়াই থকা নাই, সি মৰিল। দত্ত কৰিছে; এই হেতুকে ম তে আৰ ১০ তেতিয়া নাবো মৰা কথা শুনি অহাবে উট কাল সেই অমল ঘাম, কিন্তু তেওঁৰ পু যিজিয়েলীয়া নবেতৰ দ্ৰাবাড়ী অধিকাৰ দিন তোর বংশ নেই অমল ঘাম। কৰিবলৈ নামি গল। অনামীয়াহঁতে সৈতে আমাৰ আৰু যিহোটে ১৭ পাছে তিৰীয়া এলিয়ার ওয়লৈ যিহোৱাৰ ১৮ বাক্য আহিল,বোলে,উঠা,মরিয়ানিবাণী- যু করা। আহাব্য মৃত্যু। য়েল আহাব রৰ লগতকাকাং কৰিবলৈ তুমি পায়ে তিনি বছৰলৈকে এম আঃ | মামি যোৱা; দেখা, তেওঁ বোতর ব্যাবাড়ীত | আয়তে যায় একটি কান্ত হৈ থাকিল। আছে; তেওঁ আৰু অধিকাৰ কৰিবলৈ লৈ তীয় বরত বিয়াৰ যিহো য়ায়। ১ নামি গল। তুমি তেও আগত এই কথা কব, •মেল রক্ষার ওলৈ আহিল। আইয়ের যিহোৱাই এই কথা কৈছে, তুমি মরধ করি কই আপোৰ কালবিলাক কল, রামো আধিপত্য লৈ যে? আর তুই তো ,। | পিসি আমার অধিকার আছে, ইয়াক যিহোৱাই এই কথা কৈছে, যি ঠাইত কুকুর তোমালোকে কোন না পেয়ে রাম র বের নবোৰ তেজ চেনে খালে, সেই ত্যি না আৰু লৈ আ ল ম থাকি
