{ t; ১৯৭২। লা। খিদে সেই ফালত শৰীয়ে পৰা অয়ালোলৈকে পলো- ১১ শ গানবিলাকৰ লগত আলি। তাৰ পায়ে বিলাকক এহৰ কৰিলে; তাতে লোকবিলাক চালে পুতিৰ লগত কৰা হৈ গীতে, অয় চায় হল। আৰু লোকবিলাকে পট পলেীবিলাকৰ মাদিৰ মাঝ কোলাহল | লড়া মাহি মেৰ, হাগ, গৰু,আৰু দৰ
- ম মে বাটি গল; তাতে ঢৌল পুৰাতক! ব ম বধ কৰি তে েসৈতে ম খালে
• ফলে, চায় যেৱ। পাত্ৰে ঢৌল আৰু কৰিল। তাতে কোনো কোনোেৱ চালকলে, নগৰ সকলো লোকে গোট খাই না চাইলে | দেখ, লেকলিকে তেতে সৈতে মহ ৰে গল; তেতিয়া দেখা, সেই লোকবিলাকে ইন কৰি যিহোবাৰ বিৰুদ্ধে পাপ কৰি। ভাতে নি তলোৱালেৰে কটাক কত আশা ভেও কলে, তোমালোক বিশ্বাসঘাতক বলা; ২১ কোলাহল হৈছিল। আগৰে পৰ পলায় | মোৰ চল আমি এটা তাৰ শিল বয়াই বিলাকৰ লগত থকা যি ব্ৰীবিলাক শিতা না। চৌলে আৰু কলে, তোমালোকে লোক লগত চলিৰ পৰা চাৰিলৈ আহিছিল, কিন্তু মাঝে মাঝে গৈ লিবিলাকক কোৱ, লিলিকে চৌলৰ আৰু যোবন নগৰ তোমালোক এতিনে আপোন আপোন গ ৫ ইয়েলৰ ফলীয়া হল। আৰু বি অয়েল মেয়, আৰু ছগি মোৰ ওচৰলৈ আৰ, আৰ ' লোকৰিলাক মি পৰ্বতীয়া অঞ্চলত লুকাই মতে মাৰি তোয়ন কৰা; তেৰে সৈতে মই খাই আলি, সিবিলাকে পলীবিলাক পলো-1 যিহোৱাৰ বিয়া পাপ কবি। ভাতে বাৰ বাৰ্তা খনি যুত সিং পায়ে পায়ে ব্যাটাই লোকবিলাকে আলাল আপোন গৰু এ খেলি গল। এই চাপে যিহোৱাই সেই লিমা | লেইতি লগত আমি আৰ পাত বধ কলে। . ইব্ৰয়েলক নিস্তাৰ কৰলে; আৰু বৈ-আবৰ ৩০ আৰু সেল যিহোৱা সেটা যবেৰ ২ লিললৈকে যুলি গল। সেই দিন ইত্ৰা | নিৰ কৰিলে; সেৰে যিহোৱায় উদ্দেশে ৰেল লোকবিলাকে বড় জাগৰ পালে; তথাপি। নিৰ্মাণ এম বেদি। চোলে লোকবিলাক এই শপথ দিলে, যে, ময় | পায়ে ঢৌল ফলে, আখ, আমি এই শবেৰ ওপৰ প্ৰতিকাৰ মসখাকৈ সন্ধ্যাৰ পলেগীয়াবিলাকৰ পাছত খেদি শৈ, অৰুণা- আগৈৰে যি কোনোৰে আহাৰ কৰিব, সি শাপ- লৈক লিভ ব ই ফৰ, আৰু নিহত এত। এই নিমিত্তে কোনো লোকে খোৱা এটাকে অৱশিষ্ট মেয়াবে; তাতে লিৰিলাকে ২০। চুলেই। পাছে আটাই মান্য কাঠমীৰ কল, আপেল, কৃত বি ভাল দেখে, তাকে আৰলৈ গলত, মাগৰণত মৌ দেখিলে। কিন্তু ৰোক। তে িপুৰোলি , আ, আৰি লোকবিলাকে কাঠগীত সোমাই সেই মধু বৈ| ৩ ইয়াতেৰ চাপে। তাৰ পাচেীলে একা দেখিও কোনেও মুখলৈ হাত মৃতু ৰি ৰি বলি, মৰ পলে ৰাবিলাৰ মিমো। লোকবিলাকে সেই শপথলৈয় কৰিলে। | পা ঘামনে। তুমি নিহত ইয়েল হত ও যোনাথনে, তেওৰ বাপেকে লোকবিলাকক সমৰ্পণ কৰে নে। কিন্তু সেইদিনা যিহোৱাই পথ দিয়া কথা শুমা নাছিল; এই দিতে। এতে উত্তৰ দিলে। তেতিয়া চৌল কলে, তেওঁ আপোনাৰ হাতত থকা লাগৰ আগা যে কেবলাৰ অধিপতিলল, তোমাকে মৌকো যত সুমুৱাই দিলে, আৰ তত তলৈ চাপি আয়, আৰ আমি এই পাপ কি লৈ মুখত দিলে; তাতে তেওঁৰ চকু উল ল। | এ দোতল, তাৰ বিচাৰ নিচোৱা। কিয়নে, ২৮তেতিয়া লোকবিলাকৰ মাৰ এই কলে, ইলিৰ বিৰক্ত। যিহোৱাৰ বলল, আপোনাৰ পিতৃয়ে লোকবিলাকক শপথ নি। যদিও গোয় পো যেখাৰ দেশেৰ হল, এই অ আ কৰিছিল, যে, যি জমে আমি। তথাপি সি নিয়ে মৰি। জি আটাই আহাৰ কবি, সি শপথত হওক; আৰু লোক। লোকবিলাৰ মত কোনও কে বিলাক ক্লান্ত হল। তেতিয়া ঘোমানে ঝলে, নিদিলে। পাছে চে গোনই ত্ৰিকে মোৰ গিয়ে লোকবিলাকক দুধ; দেখা- ফলে, তোমালোক এলে থাকা, ময় আৰ ছন, এই অনুমান মে চাৰি চোৱাত মোৰ | আৰ লা যেন আম গলে বাকা;
- কু কেনে উল হৈ গল! এই হেতুকে লোক | তাতে লোকথিলাকে চৌলক কলে, আপোলাৰ
বিলাকে আ িযদি শক্ৰবাৰ এৰি পোৱাত বি এল খে,তাকে বোক। চলে পটব্যঃ পৰা মতে আহাৰ বিল | কালেৰ বিবাক কলে যাবি, • পালেৰতে, তেন্তে ইৰাকেনে লাহে | এক দেশই নি; পড়ে গিয়ে | মামিনো এতিয়াও পলবিলাক যাক| Mায় যোগাং এ লক দিক ন্য হোৱা নাই। সেই দিন শিলাকেল, লস এ পড়ি। তে | Rt
