১;২০- ৪৬।] দ্বিতীয় বিবৰণ। ১৭৫ পৰ্বতীয়া এলৰ বাটেদি গৈ কাচে-বৰ্ণেয় | কিাৰি নিমিতে, তোমালোকে যাব লগা পথ • পাইছিলো। অমিয় তোমালোকক কৈছিলো, দেখুৱাবলৈ ৰতি অয়িত, আৰু দিনত মেয়ত তেও শৰযিহোৱাৰ আমাক যি দেশ | ৩ কোমানোৰ আগে আগে গৈছিল। পাছে সেই ইমোীয়া পৰতীয় অল তোমালোকে। যিহোৱাই তোমালোক কথা বলি। হৈ ২১ পালা। সেখা, তোমাৰ বৰ যিহোৱাই তোমাৰ| এই শপথ কৰিছিল, ময় তোমালো গুণ- আগত সেই দেশ ৰাখিছে; আপোন পপি। পিতৃবিলাক যি দেশ দিম বুলি শপ কৰি- বিলাকৰ যিহোৱাই আয় কৰাৰ পৰে উট। ছি, এই বংশৰ মানুহবোৰৰ মাৰ গৈৰু অধিকাৰ কৰা; অয় নবি,আৰু ব্যা কোনেও সেই উত্তম দেশ দিয়ে দেখিবলৈ ফুলনা। তেতিয়া তোমালোকৰ প্ৰতিনে মোৰ| ও নেপাব; কেন যিহূমিৰ পুৰ কালেবে তাক এৰিলৈ আহি কৈছিল, আগৈয়ে আমি লোক। দেখি; তেওঁ যি ঠাইত ৰি দিছিল, সেই প, সিবিলাকে আমাৰ নিতে দেশ চাই। দু তেওঁক আৰু তেওঁৰ সন্তামবিলাকক আঃ কোন বাদি যাব লাগিব, আৰ কোন দিন; কিমা তেওঁ যিহোৱাৰ পথত সম্পূৰ্ণৰূপে কোন নগৰ ওচৰত উপস্থিত হব লাগিব, তায়| ও চলিল। আৰু যিহোৱাই তোমালোকৰ কাৰণে ২৩ বাৰ্তা লৈবি। তাতে, ময় সেইখাত সন্তোষ মোলৈকে হ হৈ কলে, তুওৈ সেই ঠাইত পোৱাত, তোমালোক প্ৰত্যেক ফৈদৰ এম] সোমাবলৈ নেপা; তোমাৰ পৰিচায়ক নুন ২০ জন এইপে বাৰ অমক বাচি ললো। পাছে | পুৰ যিহোৱা সেই দেশত সোমাব; তৰি সিৰিলাকে মুখ সৰাইপৰ্বতীয় অললে ভাট, কে আশ্বাস নি, কিয়নো তেৱেই ই- ইকোল উপত্যকালকে শৈ দেশ চলে। আৰ | ৩ লেক যে অধিকাৰ কৰব। আৰ তোমা- তত সেই দেশ, কি কি এটা লৈ, আমাৰ। লোকে আপনাবিলাৰ যি লৰা ছোৱালী- নিলৈ নামি আহি এইবাৰ্তা দি কলে, আমাৰ বেৰ বিয়ে, ই এব্য হব বুলি কৈছিলা, বিৰ যিহোৱাই আমাক যি দেশ দিছে, সেই সেইলৰ ছাৱালীবেৰ, আৰু তোমালোকৰ যি ২০ দেশ উম দেশ। তথাপি তোমালোকে উট | মালিক বৰ্তমানে গল বেয়া মেজানে, যাৰ খনি, তোমালোকৰ গৰ বিহোৱাৰ | নিং লেইঠা শোষাব, সিহঁতকে ম্য ২০াৰ বিয়ে আচৰণ কৰিছিল। আৰ সেই দেশ টিম, আৰু হিতেই তা অধিকাৰ আপোন আপোন তাত ব িবৰি কৈছিলা, • কৰি। কিন্তু তোমালোকলে, বুৰি চৰু নাগ যিহোৱাই আমাক হিংসা কৰি, বিনাশৰ অৰ্থে। = = শনি ডিমাণ অৰ্থেla১ বাটি অৰণ্যৰ ভিতৰল যাত্ৰা না। তাতে ইমাৰীয়াৰিলা হাতত লেখাই দিবলৈ | তোমালোকে মোক ভৰ সি কৈছিলা, আমি আকিমি পৰা উলিয়াই আনিলে। আমি যিহোৱাৰ বিৰু পাপ কৰিলে; আমাক কল গৈবে? আমাসে ভাৰ আৰ ইখ যিহোৱাইয়া সকলো আকা অনুসাৰে দীঘল, আৰু সিহতৰ নগৰবিলাক অতি ভাৰ, আমিয়ে টি ফৰোগৈ, এইবুলি তোমা- আৰু অকাল গড়েৰে সাত আছে; তাত লোৰু এতিমে ব্যৰ অকালত বাছি পৰ্বত ৰাতে সেই ঠাইত আমি অনাকীবিলাকৰ | উঠিবলৈ লঘু জ্ঞান কৰিছিল। তেতিয়া যিহে- সন্তানদেৰকে দেখিলে, এই এই কথা কৈ। ৱাই মোক লৈল, তুমি সিবিলাকক কোৱা, আৰ বিলাকে আমাৰ মন ভৱ কৰিলে। তোমালোকে কাবা ঘৰ মকবি; কিলো ২৯ তেতিয়া ময় তোমালোকক কলো, তোমালোকে | ময় তোমালোক মত নথকাত, কলি সিলে কলমান নহব, আৰু সিহঁতলৈয় | তোমালোকে শক্ৰবোৰৰ অগিত ঘটিব। তাতে • কবি। তোমালোক আগে আগে যত। 1. ময় তোমালোকক সেই কথা কৈছিলো; কিন্তু ম্য বিহোৱা, তোমালেৰ কৃৰ আগতে। তোমালোকে তাক মণি যিহোৱায় আৰ টি আৰ অৰ তোমালোকৰ নিমিতে। বি আচৰণ কৰি, আৰু দুলহীয়াল হৈ মা আইকা অনুসাৰে তোমালোেকৰা ৫০ পাতত ছিল। এই নিতে সেই পৰ্বত ০১ পয়েকবি। বাপেক আপোনাৰ পুতেকক | (কা মোৰীয়া লোকবিলাকে তোমালোক কোলাকে ডিলি, তোমালোকে এঠাইনো | বিয়ে ওলাই, মৌমাখীৰ দরে তোমালোক পোৱালৈকে তোমালোক অব আটাই যত | খোলে, আৰু চেীরত মালৈকে আরি তোমার ঘর যিহোৱাই যে তোমাক কোলাতারি গল। তেমা মালোকে উলটি আহি লৈ মিকেলেইঅরণ্য তোমালোকে ঘিরে আগত মন কৰিছিল; কিন্তু গলি। বাপি মনতো তোমালোকে যিহোৱাই তোমারে বুলি, তোম- পোশাবিলা কর বিহোরাত বিশাল নে- বাকল কাণ নেপাতিলে। তাতে, খিলা; তোমালোক উনি পাই.. তোমাকে কাছে যিমান কাল ছিল, উঃ
