এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
সৰাপাহি
মহা শ্মশান
একুৰা জুই জ্বলে হৃদয়ত।
প্ৰতিশোধৰ দাৱানল কুটিল মনত॥
অতীত শুৱৰি শকুনী মামাই।
কুৰুক্ষেত্ৰত চিতাখন দিছিল জ্বলাই॥
ওঠৰ অক্ষৌহিনী সৈন্য যত সমবেত।
স্বয়ং শ্ৰীকৃষ্ণ আছিল পাণ্ডৱৰ লগত॥
শান্তক পালন আৰু দুষ্টক দমন।
পাণ্ডৱৰ সাৰথি প্ৰভূ দৈৱকী নন্দন॥
ভীষ্ম, দ্ৰোণ, কৰ্ণ, দুৰ্য্যোধন চিতাৰ চাৰিখুটি।
সপ্তৰথী সাত থাক দৰ্শক, যাজ্ঞ সেনীৰ পতি॥
মাতৃ গান্ধাৰীৰ চকুৰ লোতক।
নামিছিল অকাল বন্যা মহাশ্মশানত॥
পুত্ৰশোকে ধৃতাৰাষ্ট্ৰ জন্মান্ধ নৃপতি।
গৰজি উঠিছিল ঘৃনাত শুকুনীৰ প্ৰতি॥
স্বামীহাৰা, পুত্ৰহাৰাৰ কৰুণ বিননি।
চাই চাই হাহিছিল মামা শুকুনী॥
অহঙ্কাৰৰ বাহিৰে হ’ল মহা শ্মশান।
জ্বলি পুৰি শেষ হ’ল ৰজা দুৰ্য্যোধন॥
৹৹৹
৪১
