এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
গীতি কবিতা
গোলাপৰ পাহে পাহে
গোলাপৰ পাহে পাহে
জোনাকে ৰিঙিয়াই মাতে
সুৱদী সপোনৰ নিজৰা বাগৰে
মনৰে কোহতে ৰুনুক জুনুক / ৰুনুক জুনুক
শৰালি পৰে।
অভিনৱ চিন্তাৰ নতুন পলাশ আহি
মোৰ বুকুত জ্বলে।
অ মোৰ অজান আপোন
ৰ’দে উমলাই, তৰাই নচুৱাই
উৰি উৰি কলৈবা যায়,
জুমা জুমি মন মোৰ
কোমল বতাহত সাজি কাঁচি যাওচোন
আবেলিৰ ৰঙা ৰ'দ,
সুবাসৰে আমোলমোল
বতৰীয়া মৰমৰে হিয়া যে আকুল।
নদীৰ বালিচৰ
নাৱৰীয়া আহি ৰয়
তিৰবিৰ চিন্তাৰ চেতনা জগায়
কতনো বিচাৰি পাম সঁচা বুনিয়াদ
কথাৰ মৰুদ্যান, সময়ৰ ধ্বনিৰে
গঢ়িব পাৰিম
গোলাপৰ পাহে পাহে।
শিল্পী সত্ত্বা - ১৫