সোণৰ সজাত এটা ভাটো চৰাই
এজন ৰজাই এটা ভাটৌ চৰাই পুহিছিল। বাহটো সোণেৰে তৈয়াৰী, খাবলৈও বিধে বিধে সুস্বাদু খাদ্য। এদিন এজন মানুহ আহি ভাটৌ চৰাইটোক ক’লে—“মই তোমালোকৰ ভাষাটো জানো। মই কাইলৈ অৰণ্যলৈ যাম। তোমাৰ কিবা বাৰ্তা আছে যদি মোৰ আগতে দিব পাৰা। মই জনাই দিমগৈ।” তেতিয়া ভাটৌ চৰাইটোৱে ক'লে—“ভালেই হ’ল, মোৰ আত্মীয়সকলক ক’বাগৈ যে তেওঁ ৰজাৰ ঘৰত সোণৰ সজাত আছে, খাবলৈও পাইছে হামাৰভাৰে; কিন্তু তেওঁ খুব নিমাওমাও অনুভৱ কৰে, কিয়নো তেওঁ সজাত বন্দী।” এদিন মানুহজন উভতি আহিল আৰু ভাটৌ চৰাইটোক লগ ধৰিলে। ভাটৌ চৰাইটোৱে ক'লে, “মোৰ কথা মোৰ আত্মীয়সকলে ঘুণাক্ষৰেও একো সোধা নাইনে?” তেতিয়া মানুহজনে ক'লে—“নাই সোধা পাই, একোকে নাই সোধা; কিন্তু যেতিয়া তোমাৰ বাৰ্তাটো তেওঁলোকে শুনিলে, তেওঁলোক থল থলকৈ গছৰ ডালৰ পৰা সৰি পৰিল আৰু মৰি থাকিল।” ভাটৌটোৱে কথাটো শুনাৰ লগে লগে জথৰ লাগিল। ৰজাই ভাবিলে লগৰ ভাটোবোৰ মৰিল বুলি শুনি ইও মৰিল। গতিকে ভাটৌটোক সজাৰপৰা উলিয়াই দলিয়াই পেলাবলৈ ৰজাই আদেশ দিলে। কথামতেই কাম। যেই ভাটৌটোক উলিয়াই দিলে, সি ভূৰুংকৈ উৰি গ'ল। সাধুটো পঢ়ি তোমালোকে কি বুজিলা?
অকণিহঁত, তোমালোকে ‘হামাৰভাৰে’, ‘ঘুণাক্ষৰে’, ‘নিমাওমাও’ এই শব্দকেইটাৰ অৰ্থ শিকি সেইবিলাকেৰে একোটা বাক্যৰচনা কৰিবাচোন। নোৱাৰিলে ছাৰ বাইদেউহঁতক সুধি ল’বা দেই।
(শিশু আৰু কিশোৰ-কিশোৰীৰ মাহেকীয়া আলোচনী “মুকুতা” ডিচেম্বৰ, ২০১৫, গুৱাহাটী)
