পৃষ্ঠা:Ratneswar Bora Sadhu.pdf/২৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
 
 

বৌদ্ধ ভিক্ষু আৰু নাপিতৰ সাধু

 

 এখন চহৰত এজন বৰ ধনী মানুহ আছিল। ধনী যদিও তেওঁৰ কিন্তু অন্তৰখন বৰ কোমল আছিল। কোনোবাই টানে-আপদে দুপইচা বিচাৰিলে তেওঁ দি দিছিল। হাত নধৰে। সাধাৰণতে ধনী মানুহবোৰৰ যে এটা বদনাম আছে, কৃপণ বা বান্ধ কেৰেপ বুলি, সেই কথাটো তেওঁৰ লগত নাখাটে। তেওঁ একেবাৰে ৰজা হৰিশ্চন্দ্ৰ। হৰিশ্চন্দ্ৰই জানো ৰাজ্য, ধন আনকি একমাত্ৰ পুত্ৰকো দান দিব লগা হোৱা নাছিল? সি যি কি নহওক, আমাৰ এই ধনী মানুহজনে লোকক দান দিওঁতে দিওঁতে নিজলৈ একেবাৰে লাওলোৱা অৱস্থা হ'ল। তেওঁ এদিন ভাবিলে—আনক ইমান উপকাৰ কৰিলোঁ, ভগৱানে মোৰহে হাত খালী কৰিলে, তাতকৈ মৰি যোৱাই ভাল মই। জীয়াই থাকি কৰিম কি? মন-চন মাৰি তেওঁ শুই থাকিল। টোপনিতে সপোনত আহিল এজন বৌদ্ধ ভিক্ষু। ভিক্ষুজনে ক'লে, ‘তুমি আক’ মৰিবলৈ ওলাইছা কিয়? দুখীয়াক বিপদত উদ্ধাৰৰ বাবে হাত উজান দিছা, খুব ভাল কাম কৰিছা। পৰম পুণ্য অৰ্জন কৰিছা। তুমি ধাৰ্মিক মানুহ। প্ৰকৃত ধৰ্ম তোমাৰটোহে। তোমাৰ নিচিনা মানুহ আমাক বৰ দৰকাৰ। তোমাক মৰিবলৈ দিব নোৱাৰো, বাপু। কাইলৈ দুপৰীয়া মই তোমাৰ ঘৰলৈ আহিম। মোক দেখিলেই তুমি মোৰ মূৰতে পূৰ্ণহতীয়াকৈ মাৰ শোধাই দিবা। মাৰ পালেই মই এচপৰা সোণলৈ ৰূপান্তৰ হ'ম। তুমি সোণখিনি বেচি বিৰাট ধনী হ'ব পাৰিবা।’ কথাখিনি কৈ বৌদ্ধ ভিক্ষুজন অন্তৰ্দ্ধান হ’ল। মানুহজনৰ সপোনটো সিমানতে শেষ।

 পিছদিনা দুপৰীয়া মানুহজনে ঘৰৰ আগচোতালতে খাপ লৈ আছে।

মইনাহঁতলৈ মজা মজা সাধু কথা | ২৫