নেৰে। বীৰে ভাবিলে, ‘এইবাৰ কিন্তু সৰ্পৰাজক মই এৰি দিয়াত নাই। জান লৈহে এৰিম।’ বীৰৰ মাকে ক'লে—‘দুষ্টক দমন, শিষ্টক পালন—এয়ে জগতৰ নিয়ম, বোপাই। কিন্তু, সাৱধানে যাবি। এই মালাধাৰ লৈ যা। বিপদৰ সময়ত কাম দিব। মই আশীৰ্বাদ কৰিছোঁ তোৰ জয় হ’বই।’ বীৰ পুৰুষে মাকক সেৱা কৰি আশীৰ্বাদ শিৰত লৈ গুচি গ'ল সৰ্পৰাজৰ সন্ধানত। যেতিয়া তেওঁ সৰ্পৰাজক লগ পালে তেওঁ পাৰে মানে কাঁড় মাৰিবলৈ ধৰিলে। কিন্তু, সৰ্পৰাজৰ গাৰ নোম এডালো লৰাব নোৱাৰিলে। এইবাৰ তেওঁ মাকে দিয়া মালাধাৰ ডিঙিত পিন্ধি ল'লে। তাৰ পিছত কাঁড় এৰি দিলে। লগে লগে সৰ্পৰাজৰ বাকী থকা মূৰ দুটাও উফৰি পৰিল। ৰজাৰ জীয়েক আৰু অন্যান্য বন্দী লোকসকলক তেওঁ উদ্ধাৰ কৰি পৰম উপকাৰ সাধন কৰিলে। এনেকৈ দুষ্ট সৰ্পৰাজক বধ কৰি মহৎ কৰ্ম কৰিলে। অকণিহঁত, এইটো এটা সাধু কথাহে। সঁচা হ'বও পাৰে, নহ'বও পাৰে। তোমালোকে কিন্তু সাপৰ লগত খেলা নকৰিবা। আমাৰ সমাজখনতো সাপৰ নিচিনা বিষাক্ত, হিংসুক প্ৰকৃতিৰ কিছুমান মানুহ আছে—যি সমাজখনৰ অনিষ্ট সাধন কৰি আছে। এনেকুৱা স্বাৰ্থপৰ মানুহবোৰৰপৰা সাৱধানে থাকিবা। পিতৃ-মাতৃৰ আশীৰ্বাদ সদায় গ্ৰহণ কৰিবা। বিপদত সহায় হ’ব। ঈশ্বৰে চকু মেলি চাব।
(দৈনিক অসম, গুৱাহাটী, ১২ নৱেম্বৰ, ২০১৭ চন)
