আজি মজা পালি। হোঁ, মইও দিছে এসেকা।' এই বুলি কৈ ৰাজকুমাৰে তেওঁৰ সোঁভৰিটোৰে খুব জোৰেৰে মৃত বাঘটোৰ মুখতে এক থিয় গােৰ শােধাই দিলে। পিছে হিতে বিপৰীত হ'ল। সেই যে বাঘৰ মুখত জোং জোং শক্তিশালী দাড়িবােৰ আছে, বিন্ধিলে নহয় ৰাজকুমাৰৰ ফুলকুমলীয়া ভৰিত আৰু সেয়াই তেওঁৰ বাবে কাল হল। ভৰি গেলি পুনপুনীয়া দিলে। তাৰ পাছত সমস্ত শৰীৰলৈ বীজাণু বিয়পি এদিন ৰাজকুমাৰে চিৰদিনৰ বাবে চকু মুদিলে। দেখিলা, দৈৱজ্ঞৰ ভৱিষ্যৎ বাণী কেনেকৈ ফলিয়ালে। গতিকে কেতিয়াও কোনাে কথাত অহংকাৰ নকৰিবা। অহংকাৰ অপকাৰী ৰিপু । লগতে কৈ থ’লোঁ—বন্য প্রাণীক মৰম কৰিবা, হিংসা নকৰিবা। সিহঁতৰাে জীয়াই থকাৰ অধিকাৰ আছে। হিংসাৰ বশৱৰ্তী হৈ ৰজাই বাঘ হত্যা কৰিলে আৰু পৰিণামত পুত্ৰক হেৰুৱালে। মইনাহঁত কোটকোৰা কাঁইট চিনি পােৱানে ? যিজোপা গছত বান্ধি জয়মতীক জেৰেঙা পথাৰত শাস্তি দিয়া হৈছিল, গছজোপা কি আছিল জানানে? নাজানা যদি তােমালােকৰ শিক্ষক-শিক্ষয়িত্রী, ছাৰ বাইদেউক সুধিলে ল’বা। লগতে জয়মতীৰ বিষয়ে দহােটা বাক্য লিখিবাচোন দেই।
(দৈনিক জনমভূমি, গুৱাহাটী, ১০ অক্টোবৰ, ২০১৩)
