পমীলা—“মই ৰব নোৱাৰোঁ কৈ যাওক।”
শান্তিৰাম—“মোৰে শপত তুমি বহা মই আহোঁ।”
এই বুলি কৈ শাস্তিৰাম ভকত ভিতৰলৈ গৈ দেখে যে খুৰিকৰা নুমাই ছাই হৈ আছে। খেৰ কেইডালমান আকৌ দি শান্তিৰামে জুই ফুৱাবলৈ ধৰিলে। ধোঁৱাত নাকে মুখে তেওঁৰ পানী ববলৈ ধৰিলে। ইফালে পমীলাই বাহিৰৰ পৰা মাত লগালে “আতৈ! মোক এটা কওক। নহলে মই যাওঁ।” শান্তিৰামে ধোঁৱাত চকু মেলিব নোৱাৰি মুঠতে “ও” বুলি উত্তৰ দিলে। পমীলাই ইফালে “আতৈ! মই যাওঁ” বুলি থিয় দিলে। শান্তিৰামে ভিতৰৰ পৰা কবলৈ ধৰিলে—“প—প—পমীলা নাযাবা।” শান্তিৰামৰ দুৰ্গতি দেখি পমীলাৰ মিচিককৈ হাঁহি ওলাল। ধোঁৱাত চকুমুখ ৰঙা পৰি কোনোমতে জুইকুৰা তুলি দি আকৌ শান্তিৰাম বাহিৰলৈ ওলাই আহিল আৰু পমীলাৰ আগত বহি কবলৈ ধৰিলে—“এএ ডেমেহা খৰি কেইডালে বৰ দুখ দিলে।” পমীলা—“এৰা। এতিয়া আপুনি নিজে বুজিব পাৰিহে জানিছে ভাত ৰন্ধাটো কিমান শাস্তি। আন মানুহে নুবুজে নহয়। ‘ভাত কিয় সোনকালে নহল’ বুলি ঘৈণীয়েকহঁতক কিল ধৰে।”
শান্তিৰাম—“কোৱা কি কবলৈ খুজিছা।”
পমীলা—“আতৈ! সইত কাঢ়ক।”
শান্তিৰাম—“তুমি সইত নাকাঢ়িলে নেৰা। বাৰু সইতে সইতে তিনি সইতে তুমি যি কোৱা তাকে কৰিম।”
পমীলা—“তেন্তে শুনক। এইবাৰ দৌল চাবলৈ যাওঁতে
