শান্তিৰাম—“মোৰ অহাত পলম হৈছে যদি ক্ষমা কৰিবা।”
পমীলা—“আতৈ! আমি তিৰীজাতি। ক্ষমা কাক বোলে নাজানো। বাৰু এতিয়া আপুনি আপোনাৰ গুৰু-সেৱা ফেৰি কৰি উঠক।” শান্তিৰাম —“তোমাৰ কি কথা আগেয়ে কোৱাঁ, তোমাৰ কথাটি শুনি সৈ এফলীয়া হৈ গুৰু-দেৱাত বহিব খোজোঁ। পমীল—“আতৈ! মোৰ কথা ভালেমান। মোৰ কথা শুনি থাকিলে আপোনাৰ আজি গুৰুসেৱা কৰা নহব।” শান্তিৰাম— “বেয়া নোপোৱা যদি বহি থাকা৷” পমীলা—“বাৰু আপুনি গুৰুসেৱা কৰক।” পমীলাৰ এই কথাত শান্তিৰাম ভকত গুৰু সেৱাত বহিল। টোপোলাৰ পৰা তেওঁ এডাল তুলসী কাঠৰ মাল উলিয়াই ডিঙিত পিন্ধিলে। তাৰ পাছত তেওঁ সেই মালা জপিবলৈ ধৰিলে। মালা জপোঁতে তেওঁৰ দুদাঁড় মান বেলি হৈ গ’ল। তাৰ পিছত তেওঁ ভটিমা ধৰিলে। তাৰ পিছত নাম- ঘোষা গালে আৰু অৱশেহত খঞ্জুৰিটো উলিয়াই লৈ লাখুটিডাল আগত পুতি তেওঁ এটি ছুটিকৈ খঞ্জুৰিত চাপৰ দি বৰগীত গাবলৈ ধৰিলে আৰু এইদৰে তেওঁৰ ভালেখিনি পৰ হ’ল। চাৰিদাঁড় মান পৰৰ মূৰত তেওঁৰ গুৰুসেৱা কৰা হ’ল। তাৰ পিছত তেওঁ বাহিৰলৈ ওলাই আহি পমীলাক কলে—‘এতিয়া কোৱা তোমাৰ কি কবলগীয়া আছে।”
পমীলা—“আতৈ! আপোনাৰ চাউল সিজাব কেতিয়া?”
শান্তিৰাম—“তোমাক বিদায় দি উঠি।”
পমীলা—“নহয় আতৈ! আপুনি চৰুত জালমাৰি থৈ আহক।”