হলকান্ত বৰুৱাৰ যুদ্ধযাত্ৰা
সেইদিনা সন্ন্যাসীয়ে সৈতে কথা বতৰা হৈ যোৱাৰ ছুদিনৰ পিছত হলকান্ত বৰুৱাই দুপৰীয়া খাই বৈ উঠি তেওঁৰ মাৰল ঘৰতে খাট এখনত পাটি পাৰি বহি আছিল আৰু মনে মনে অলপ কিবাকিবি গুণাভবা কৰিছিল। কিছুমান সময় এইদৰে গুণিভাবি থাকি তেওঁ ঘৈণীয়েকক মাতিলে—“বপাৰ মাক আছানে? এই ফালে এবাৰ আহাচোন।” হলকান্ত বৰুৱাৰ এই কথাত তেওঁৰ ঘৈণীয়েক বিচিত্ৰী তামোলৰ বটাটো লৈ ওলাই আহিল আৰু হেঙুলীয়া ম’ৰাপীৰা এখনৰ ওপৰত বহি তামোল কাটিবলৈ ধৰিলে। হলকান্ত বৰুৱাই কলে—“বপাৰ মাক! মই কাইলৈ দুহেজাৰ ৰণুৱা লৈ গুৱাহাটীলৈ যাম।” ঘৈণীয়েকে কলে—“দেউতা! আপুনি মানৰ যুঁজলৈ নগলে নহয়নে? সৈন্য সামন্ত দি এজন মুখিয়াল মানুহক পঠাই দিলেও হয় দেখোন। আপুনিনো নিজে যাব লাগিছে কেলেই?”
হলকান্ত—“নহয় বপাৰ মাক! তুমি নুবুজা। মই এই যুঁজত পিছ পৰি থাকিলে মানুহে মোক ভয়াতুৰ আৰু কাপুৰুষ বুলিব। এই ৰণত মই নিজে যাব লাগিব।”
বিচিত্ৰী—(হলকান্ত বৰুৱাৰ ঘৈণীয়েকৰ নাম বিচিত্ৰী বুলি
