সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:Manomati.pdf/২৩৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

একবিংশ অধ্যায়
এটি সপোন

 কনৰা, জৈনা চাপৰি ইত্যাদি গাৱঁৰ মানুহবিলাক ভাঙি বৰপেটাত গৈ আশ্ৰয় লোৱাৰ পিছদিনা ৰাতি পুৱাই বৰপেটাৰ কেৱলীয়াহাটীৰ দুই চাৰিজনকৈ ভকতে হাত-মুখ ধুই গা-পা তিয়াই তেওঁবিলাকৰ নিত নিয়ম অনুসৰি বৰপেটাৰ কীৰ্ত্তন ঘৰলৈ গ’ল৷ তাত গৈ অলপ বেলি হোৱাত গোটেইবিলাক কেৱলীয়ায়েই কীৰ্ত্তন ঘৰত থুপ খাই ৺শঙ্কৰ দেৱৰ থানৰ চাৰি- উফালে গাইপতি একোডুখৰি কঠ লৈ বহিল৷ সত্ৰীয়াই এখন কঠত খুটা এটাত আওজি বহিল৷ এই দৰে সকলোৰে নিয়ম মতে আসন লোৱা হ’লত প্ৰসঙ্ আৰম্ভ হ’ল৷ তালীয়ে তাল বজালে; চকু বুজি বুজি ভকত সকলে ঈশ্বৰৰ নাম ললে৷ তাৰ পিছত চাপৰি বজাই বজাই নাম গালে৷ এই দৰে প্ৰসঙ্ হোৱাৰ পিছত এজন ভাগতী বাপুৱে ভাগৱত পঢ়িলে৷ তাৰ পিছতে আৰু এজনে গীত৷ পঢ়িলে৷ এই দৰে ভকত সকলে তেওঁবিলাকৰ প্ৰাতঃক্ৰিয়া সমাপন কৰি সকলোৱেই সত্ৰীয়াক মাজত লৈ জুম পাতি ৺মহাপুৰুষ গুৰুৰ মঠৰ আগত বহিলগৈ৷ তাতে ভকত সকলে নানা তৰহৰ মেল পাতিলে৷ দেশৰ ভাল-বেয়াৰ