লোটা লৈ ওলালে আইদেউতাই টাঙ্গোন ধৰা এটাকো পাচে। অনটো
কি? মলুৱাগালে এজনী হওক, দহজনী হওক মাইকী ল’ৰা দেখিলেই
বাট আগচি ধৰে। চোঁচা একোটাও যে লয়; ভৰা পানীৰ কলহ থেকেচি
থৈ দিয়ে ঢেঁকুৰ গোটেই মখাই।” (“গোলাম’, পৃ. ৬৭)
বহুকণ্ঠৰ এনে নিৰ্মোহ প্ৰয়োগৰ নেপথ্যত আমি দেখিম বাখতিন কথিত “a historical and concrete plantitude of actual social-historical languages that in a given era have entered into interaction” (পূৰ্বোক্ত গ্ৰন্থ, পৃঃ ৪১২)। মূলতঃ সেইবাবেই খাটনিয়াৰৰ ৰচনাত চৰিত্ৰ, ঘটনাৰ বাস্তৱ খুটি-নাতি সমূহক জীৱন জগতৰ নিগূঢ় তাৎপৰ্যৰ পৰা নিলগাই চোৱাটো সমীচীন নহয়। জীৱন-আশ্ৰিত এই ধাৰাটোত তেখেতে অনুভূতিঘন অভিজ্ঞতাৰ সৰস বৰ্ণনাৰেই সূচনা কৰিছে কিয়দভাগ কাহিনীতে, অথচ তাত ‘মধুৰেণ সমাপয়েৎ’-ৰ সন্ধান নিৰৰ্থক। “স্বাভিমান”ৰ দৰে এপতীয়া অনুগল্পও তেখেতে লিখি উলিয়াইছে (প্ৰকাশ, এপ্ৰিল ২০১৮ দ্ৰষ্টব্য) গঠন বিন্যাসৰ সম্পৰীক্ষাত নিয়োজিত হৈ। চহাজীৱনৰ সৰল-নিভাঁজ ছন্দ ইবোৰত শংকা আৰু সংশয়ৰ মূৰ্চ্ছনাৰে মূৰ্ত প্ৰতিনিয়ত। ঐহিক অনুভূতি-অস্তিত্বৰ এনে তীৰ্যক ৰূপায়নে কথকক কেতবোৰ মুহূৰ্তত অগ্ৰজ কথাশিল্পী মহিম বৰাৰ কিছু কাষ চপাই নিব যেন আমাৰ ধাৰণা। লেখক জীৱনৰ সৰ্বশেষ সংকলনটো (হাৱা ভাল চলা নাই) খাটনিয়াৰে পূৰ্বসুৰী জেহিৰুল হুছেইনৰ স্মৃতিত উচৰ্গা কৰিছে ‘অসমীয়া গল্প সাহিত্যৰ এচাম পৃথক ৰুচিসম্পন্ন পঢ়ুৱৈ সৃষ্টি কৰোঁতা’ ৰূপে তেখেতক অভিহিত কৰি। অসমীয়া সাহিত্যৰ বলয়ত বিপুল খাটনিয়াৰৰ প্ৰাসংগিকতাও যে সেই একেটা কাৰণতে সময়ৰ কষটিত ৰৈ যাৰ চিৰতিকাললৈ, সেয়া সংশয়াতীত।❐
টোকা :
১। ‘কাৱৈমাৰী সত্ৰৰ অতিথি’, ‘বাঁকৰ সাধু’, ‘সাঁচিপাতৰ পুথি’, ‘মেঘ’, ‘হাৰ্কি’, ‘গোলাম’
আৰু ‘ভাদৈ পেহী’ গল্পৰ উদ্ধৃতি-উৎস ভিন্ন জীৱন ভিন্ন কথকতা (প্ৰতিস্ৰোত, ২০০৯)।
২। ‘বীৰা’, ‘কালাৰ্ড জেৰক্স’, ‘চিতাৰ বুকুৰ জুই’ আৰু ‘বৃষভ সংহতি’ শীৰ্ষক গল্পকেইটাৰ
উৎস হাৱা ভাল চলা নাই (আঁক-বাক, ২০২০)।
(লেখক তেজপুৰ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ইংৰাজী বিভাগৰ গৱেষক ছাত্ৰ)
