কৰা নিৰপেক্ষতাৰ কথাহে কৈছোঁ।
সাম্প্রতিক অসমীয়া সমালোচনা-সাহিত্যক্ষেত্ৰখনৰ যিধৰণৰ ছবি এখন দেখা যায়— বৰ উৎসাহজনকো নহয়, আৰু ইমান দলিয়াই পেলাবলগীয়াও নহয়— তেনে ক্ষেত্ৰত আপোনাৰ নতুন কিতাপখনে সঠিক সঁহাৰি পাব বুলি ভাবে নে?
□ মই ভাবোঁ প্ৰকাশ হোৱাৰ পাছত লেখা এটা ব্যক্তিগত সম্পত্তি হৈ নাথাকে, ই সমূহীয়া সম্পত্তি হৈ পৰে। গতিকে তাৰ ওপৰত লেখক, সম্পাদক, পাঠক, সমালোচক সকলোৰে একধৰণৰ অধিকাৰ আহি পৰে। কিন্তু প্ৰতিগৰাকী লেখকেই পাঠক-সমালোচকৰ সঁহাৰি আশা কৰে ৷ ময়ো ভাবোঁ, সাহিত্য-কর্ম কেতিয়াও কেৱল ব্যক্তিগত কুছকাৱাজ হ’ব নোৱাৰে; আচলতে ‘সৃষ্টি’ কিছুদূৰ ব্যক্তিগত হ’লেও ইয়াৰ উৎকৰ্ষ সাধন আৰু গতিপথ নির্ণয় লেখক-পাঠক-সমালোচকৰ এক যৌথ প্রক্রিয়াহে।
এইখনৰ পাছত আৰু কিবা নতুন পৰিকল্পনা আছে নে?
□ দুই-এদিনতে আৰু এখন সংকলন প্ৰকাশ কৰাৰ পৰিকল্পনা চলি আছে। মোৰ আগৰ সংকলন ‘বেংগ্ৰা’ ছপাওঁতে হেৰোৱা দুটামান গল্প পলমকৈ বিচাৰি পাইছিলোঁ। তাৰে দুটামানৰ লগত নতুন কেইটামান সংযোগ কৰি এখন সংকলন যুগুতাই থোৱা আছিল । সেইখনকে ‘আঁক-বাক’ নামৰ প্ৰকাশন গোষ্ঠীটোৱে উলিয়াম বুলি নি থৈছে। সেইখনৰ নাম ‘সেঁতুৰ তলৰ আন্ধাৰ’। একো অঘটন নঘটিলে প্ৰকাশৰ মুখ দেখিব বুলি আশা কৰিছোঁ। এইখন সংকলনৰ প্ৰায়খিনি গল্পৰ বিষয়বস্তু নগৰীয়া মধ্যবিত্ত জীৱন।
(পূর্ব প্রকাশ: কথা গুৱাহাটী, গ্ৰন্থ সংখ্যা ২০০৯)
