পৃষ্ঠা:Khojar Xabda.pdf/২৭

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

 এই দেৱকান্তই হত্যা কৰিছিল অকন ভৰালীক। গল্পটোৰ সমাপ্তি ঘটিছে এনেদৰে, য’ত সোমাই আছে লেখকৰ অভিপ্ৰেত অৰ্থ :

“চেঙেলীয়া গাভৰুবোৰে যে কথা কয়, নিলাজ কথাও পাতে, ‘তপ ইপি
ধাপা নীপি চা’—পাৰি নেকি ভদ্ৰেশ্বৰৰ মুখৰ অবাইচ কথাবোৰ লিখি
উলিয়াব? নাই, নোৱাৰি, কোনো মতেই নোৱাৰি।”

 এই নাটকীয় কাণ্ডৰ প্ৰতি লেখকৰ মনোভাব নিৰক্ষৰ এজন গঞাৰ যোগেদি ফুটি উঠিছে, যি আছিল দেৱকান্তৰ এই হত্যালীলাৰ ‘নীৰৱ’ সাক্ষী।

 ‘সীমান্ত পথৰ গল্প’ত দেশৰ সীমাই পুৰণি চুবুৰীটো প্ৰায় সমানে দুভাগ কৰি পেলাইছে— দুই সহোদৰ ভৱমোহন আৰু কালীমোহন দুই পৃথক দেশৰ বাসিন্দা হৈ পৰিছে। গল্পকাৰে মৃত্যু পথযাত্ৰী মিৰজুমলাক মানকাচৰৰ ঘাটলৈ আলফুলে নমোৱাৰ কথা আছে। মৃত্যুৱেই নহয়, জিঞ্জিৰাম নদীত যুথিকা, চেলিমবানু, খালেদাৰ জীৱনৰ উদ্দামতা আৰু ৰং ৰহইছৰ মাজেৰে মানুহখিনিৰ দেশ বিভাজনৰ কাৰুণ্য ঘনীভূত আৰু ব্যঞ্জনাদীপ্ত হৈ প্ৰকাশি উঠিছে।

 বিপুল খাটনিয়াৰৰ সৰ্বজ্ঞ কথকৰ গল্পত সকলোবোৰ চৰিত্ৰই সমানেই পঢ়ুৱৈৰ আগত নিজকে উদঙাই দেখুৱায় বুলিয়েই ইয়াৰ কৰ্তৃত্বশীল স্বৰ হৈ পৰে নিৰপেক্ষ দৃষ্টিকোণ হৈ পৰে নৈব্যক্তিক আৰু আবেগৰপৰা মুক্ত।❐

(লেখক গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ অসমীয়া বিভাগৰ অধ্যাপক, বিশিষ্ট কবি আৰু সমালোচক)

২৮॥খোজৰ শব্দ