এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
আমাৰ সংসাৰ আৰু ডাঙৰ পৰিয়ালটোৰ প্ৰতি থকা তেওঁৰ দায়িত্ব আৰু কৰ্তব্যবোধৰ প্ৰতি ল’ৰা-ছোৱালী বা ভাইভনীৰ কোনো অভিযোগ নাই। বৰং এই চুটি জীৱন কালত তেওঁ প্ৰায় সকলো কৰ্তব্য সমাপন কৰিছে মাথোন নিজৰ স্বাস্থ্য, শাৰীৰিক-মানসিক সুখ, আৰাম-বিলাসৰ প্ৰতি কোনোদিন নাভাবিলে। লেখামেলাই যেন তেওঁৰ একমাত্ৰ সুখ আছিল। তেওঁৰ লেখাৰ প্ৰতি পাঠকে দিয়া সঁহাৰিয়ে তেওঁক অপৰিসীম সুখ দিছিল। অসুখীয়া অৱস্থাতো তেওঁ ‘অসমীয়া প্ৰতিদিন লৈ লেখা পঠিয়াইছিল। ‘লিখা মেলা কৰিব নোৱাৰিলে জীয়াই থকাটো অৰ্থহীন’। এই ভাষ্য আছিল তেওঁৰ শেষ ভাষ্য।❐
(লেখক অৱসৰপ্ৰাপ্ত বিষয় শিক্ষয়িত্ৰী, উলুবাৰী উ: মা: বিদ্যালয়, অনাতাঁৰ শিল্পী)
মাজুলীৰ শুকান সুঁতি গাঁৱত
খোজৰ শব্দ॥২৬৯
