শুশ্ৰূষা কৰিছিলোঁ দেহিঐ, সেই অতিথি পৰায়ণ জাতিটোৱে এতিয়া খাবলৈ দিবলৈ নোপোৱা হৈ মুখ লুকুৱাই থাকিব লগ হৈছে।
লঃব পলদ আয়ৗমৃল পঃললঃলাদ কৗৱগদ
কাৰৗ তাঃলৗদ দুংগেলা তাঃতক দঞি তাত্তগাই
এইয়া তাতকদৗম তাঃতক দাঞিং তাত্কদৗম,
এইয়া য়ুমমাং মাঞিপৗছন মাঃবেগই তকুমানৗ।
ভাবাৰ্থঃ শৰতৰ জোনাকত/চাঙঘৰৰ মুকলি গাধৈৰ ওপৰত/শুই-বহি সাধু শুনিছিলোঁ। দেহিঐ,য’ত আমি ককাৰ মুখৰ সাধু শুনিছিলোঁ / দেহিঐ, য’ত আমি আছিলোঁ।/ দেহিঐ আজি আৰু আমি সপোনতো সেই ঠাই ডোখৰ নেদেখ৷ হ’লোঁ।
এইয়াই দুংক দাক্কলীমই অকুম বমনা দঃকদৗমই
চৗঃৱাই অৗমনা লৗংকানপৗচৃন কাংকিনই তকুমানৗ
এইয়া দুংক দাক্কদৗমমু কাংকিন চুকুমালা
কাম্পন চুল্লি আৰাঙদই ৰিংগ ৰিংগল কাবদুবনৗ।
ভাবাৰ্থঃ দেহিঐ! য’ত আমি ঘৰ-দুৱাৰ সাজি বসবাস কৰিছিলোঁ/ এখনি মৰমৰ সংসাৰ গঢ়ি তুলিছিলোঁ/ এতিয়া কোনোবাই সুধিলেও সেই ঠাই ইয়াতেই বুলি ক’বলৈও চিনি নোপোৱা হ’লোঁ। দেহিঐ! আমি য’ত আছিলোঁ৷/ সেই ঠাইকণো চিনি নাপাই শুকান বালি খেপিয়াই খেপিয়াই ইনাইছোঁ বিনাইছোঁ।
দঃনাম তৃঃনাম কামাল দুংক দাক্ক কামালা
মৗঃবমচুনাম আৱদৗম আমিগ পাগনৗপ মৗলৃগদুং
এইয়া আৱদৗম মৗঃবমচুনাম আৱদৗম
পৰাইপ আমনাম মৗঃতাগাই কুমচুং আমদৗম কঃগেলাই।
ভাবাৰ্থঃ খাবলৈ ববলৈ একো নাইকিয়া হোৱাৰেপৰা/ ঠিয় হৈ থাকিবলৈ এধানি মাটিও হেৰুৱাৰেপৰা/ অতিকৈ মৰমৰ ল’ৰাটোকো আনৰ ঘৰত গেবাৰি খাটিবলৈ পঠাব লগা হৈছে। দেহিঐ ল’ৰাটো/ মোৰ অতিকৈ মৰমৰ ল’ৰাটো/ আনৰ ঘৰত চাকৰ হ’বলৈ পঠোৱা ল’ৰাটো/ তাক পঢ়াম বুলি ভাবিছিলোঁ।
দেহিঐ! ল’ৰাটো/ বুকুৰ আগ মঙহ মোৰ ল’ৰাটো!!❐
(লেখক এগৰাকী কবি)
