স্মৃতিৰ কৰণিত গল্পকাৰ বিপুল খাটনিয়াৰ
ডাঃ অনিল ভৰালী
১৯৮৯চন। মই পিজি আইচণ্ডীগড়ৰপৰা কাৰ্ডিঅ’থৰাচিক্ চাৰ্জাৰীত Post doctoral Degree লৈ আহি গুৱাহাটী মেডিকেল কলেজত ৰেচপণ্ডেণ্ট হিচাপে যোগদান কৰিলোঁ। আমাৰ বিভাগৰ মুৰব্বী প্ৰফেচাৰ ডাঃ বলীন গগৈ ছাৰে সোঁৱৰাই দি ক’লে— গুৱাহাটীলৈ আহিলাই যেতিয়া মাটি এটুকুৰা লৈ তাত ঘৰ এটা সাজি ল’বলৈ যত্ন কৰা। সকলোৱে এইটোৱেই কৰে। মই সিমান ততাতৈয়াকৈ প্ৰস্তুত নাছিলোঁ যদিও মোৰ সহধৰ্মিনী গোৰী আৰু মোৰ সৰুজনী বৌ সুবন্তিৰ তৎপৰতাত দুকঠাৰ মাটি এটুকুৰা বিচাৰি উলিওৱা হ'ল। তাতেই তৰ্জাৰ বেৰ আৰু টিনৰ চালিৰে দুটা ৰূম আৰু সৰুকৈ এটা পাকঘৰ, এটা লেট্ৰিন বাথৰূমেৰে গুৱাহাটীত নিজাকৈ এটা ঘৰ বান্ধি নিগাজিকৈ থকাৰ বন্দোৱস্ত কৰিলোঁ। চুবুৰীয়া হিচাপে মালাকাৰ, দলে, দেউৰী, খাটনিয়াৰ আৰু বৰাৰ পৰিয়ালকেইটাক পালোঁ। সকলোৱে দুই এবছৰ অগা পিচাকৈ আহি থিতাপি লগাৰ যত্নত ব্যস্ত। আটাইকেইজনৰ মাজত এক সৌহাৰ্দ্যপূৰ্ণ বাতাবৰণ গঢ়ি উঠিছিল। তাতে মই, খাটনিয়াৰ, মালাকাৰ আৰু বৰাদেউ চিপিআই (এম) দলৰ সদস্য আছিলোঁ। ঘনিষ্ঠতা বৃদ্ধি হোৱা স্বাভাৱিক। তাতে আমি সকলোকেইজন বয়সত সমসাময়িক।
চিপিএম দলৰ পৃষ্ঠপোষকতাত গঠন হৈছিল ১৯৭৯ চনত ‘নতুন সাহিত্য পৰিষদ’। সভাখন পৰিচালনা কৰিছিল গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ৰাজনীতি বিভাগৰ অধ্যাপক দেব প্ৰসাদ বৰুৱাই। হেমেন দাস দাদাও সভাত উপস্থিত আছিল। পৰৱৰ্তীকালত ‘নতুন সাহিত্য পৰিষদ’ৰ সম্পাদক হিচাপে বহুবছৰ সফলতাৰে কাৰ্যকাল চলাইছিল।
বিপুল খাটনিয়াৰক মই প্ৰথম লগ পাইছিলোঁ নামৰূপৰ দিল্লী নদীৰ দলঙৰ
