দৃষ্টিভংগী আৰু বিপুল খাটনিয়াৰৰ গল্প
এম. কামালুদ্দিন আহমেদ
বিপুল খাটনিয়াৰৰ গল্পত অতি সামান্যসংখ্যক ঘটনা সংযোগ কৰি গল্পৰ অভিঘাত পঢ়ুৱৈক প্ৰদান কৰিবলৈ বিচৰা হয়। ঘটনা সীমাহীনভাৱে যোগ কৰি নাযায় বুলিয়েই নিটোল ৰূপটোৱে সংবেদনশীল পঢ়ুৱৈক আকৰ্ষণ কৰে। জীৱন আৰু মানুহ সম্পৰ্কে দৃষ্টিভংগী খাটনিয়াৰৰ গল্পত প্ৰতিভাত হৈছে ব্যঞ্জনাদীপ্ততাৰে আৰু কেতিয়াবা অৰ্দ্ধস্পষ্ট ৰূপত। তেওঁৰ কেইবাটাও উৎকৃষ্ট গল্পত সত্ৰীয়া জীৱনৰ নিখুঁত আৱহৰ জৰিয়তে ফুটাই তুলিবলৈ যাওঁতে গল্পকাৰে ভাষাটো ঈৰ্ষণীয়ভাৱে আত্মস্থ কৰি লৈ পঢ়ুৱৈক প্ৰবলভাৱে জোকাৰি যাবলৈ সক্ষম হৈছে। তেওঁৰ গল্পত উজনিৰ উপভাষাৰ লগতে মানকাচৰ অঞ্চলৰ গোৱালপৰীয়া উপভাষা (সীমান্ত পথৰ গল্প), বড়ো ভাষা (বেংগ্ৰা), পাটকাই পাহাৰৰ নামনিৰ উপভাষা(মেঘ) আদিৰ সমাৱেশে অসমৰ সামগ্ৰিক জাতিসত্তাক তুলি ধৰা যেন আমাৰ ধাৰণা হয় — এই জাতিসত্তা বৃহৎ মানৱসত্তাৰ অংশীদাৰ হিচাপে জিলিকি আছে তেওঁৰ অসামান্য গল্পবোৰত। আৰম্ভণিৰেপৰা তেওঁৰ গল্পত দৈনন্দিন জীৱনৰ কঠোৰ জীৱন চৰ্যাৰ অংশীদাৰ সাধাৰণ মানুহৰ ছবি ৰূপায়িত হৈছিল মৰ্মস্পৰ্শীৰূপত। ‘চেগুন বনৰ কথা’ত লুনচে নামৰ ওঠৰ বছৰীয়া অজগৰ সাপ বিচাৰি ফুৰা ডেকা এটাৰ কঠোৰ জীৱন সংগ্ৰাম হৃদয়স্পৰ্শীভাৱে প্ৰকাশ পাইছে। খাটনিয়াৰে নতুন নতুন প্ৰেক্ষাপটৰ অন্বেষণ কৰিছে শেহতীয়া গল্পবোৰত। বিপুল খাটনিয়াৰৰ গল্পত বিষণ্ণ অতীতপ্ৰীতি নতুন তাৎপৰ্যৰে উদ্ভাসিত হৈছে (হেৰোৱা সুবাস)। “চিনাকি মুখ অচিনাকি ছবি’ত নৈতিকতাৰ প্ৰশ্নটো হৃদয়স্পৰ্শী।
গাঁৱৰ ভাওনাত বহুৱালি কৰি সমজুৱা মন আনন্দেৰে বোলাই যোৱা কণটিলৌৰ জীৱনৰ বেথা-বেদনা পৰিহাসময় কাৰুণ্যৰে অপৰূপ কথকতাৰে গল্পকাৰে প্ৰকাশ
