সমদলৰ সুহৃদজনলৈ সম্ৰদ্ধাৰে
বিৰিঞ্চি কুমাৰ দাস
২০০৫ চনত প্ৰথম হেদায়েৎপুৰলৈ আহিছিলোঁ। নতুন আলোচনী এখন ওলোৱাৰ কথা৷ লগ পাইছিলোঁ লঙ্কেশ্বৰ বৰুৱাদাক। অফিচটোত দেখিছিলোঁ ‘নতুন পৃথিৱী’ৰ কেইবাটাও কপি। একেলগে ইমানকেইখন ‘নতুন পৃথিৱী’ দেখি মনটো ভাল লাগি গৈছিল। মই কামত যোগ দিছিলোঁ।
কম্পিউটাৰ চেটটো আছিল, কাম বিশেষ নাছিল। ‘নতুন পৃথিৱী’ আলোচনীবোৰ পঢ়োঁ, বিভিন্নজনক লগ পাওঁ, চিনাকি হওঁ, ভাল লগা সময়। দুদিনমান পিছত লংকেশ্বৰ বৰুৱাদাই বহী এখন মোক দি ক’লে, ‘বিপুলদা আহিছিল, এইখন উপন্যাস ডিটিপি কৰিব দিছে’। ‘বিপুলদা মানে?’ ‘গল্পকাৰ বিপুল খাটনিয়াৰ৷’ নামটো ‘গৰীয়সী’ৰ পাততেই চিনাকি। খুব পাতলীয়াকৈ দুই-এটা গল্প পঢ়ি মনত ৰৈ যোৱা শ্ৰদ্ধাৰ এটা নাম। গল্পবোৰত পাইছিলোঁ সুকীয়া অনুভৱ। মনটো ভাল লাগি গৈছিল। অনুষ্ঠানটোৰ প্ৰথম কাম! তাকো বিপুল খাটনিয়াৰৰ উপন্যাস ডিটিপি কৰিবলৈ পাম! পিছে বহীখনৰ ওপৰত লিখা আছিল— ব’ৰাঙা ঙান, ৰক্তিম শৰ্মা। প্ৰথমতে অলপ হতাশেই হৈছিলোঁ; কিন্তু উপন্যাসখনৰ ভিতৰলৈ সোমাই গৈ থাকোঁতে জাগিছিল অন্য এক শিহৰণ।
দুদিনমান পিছত অফিচলৈ মানুহ এজন আহিল। মোৰ ওচৰলৈ আহি ক’লে ‘কামটো আৰম্ভ কৰিছা নেকি? অসুবিধা পোৱা নাইতো?’
অসুবিধাৰ সলনি উপন্যাসখন বৰ ভাল লগা বুলি কৈছিলোঁ হয়, কিন্তু মোৰ মনটো উগুল-থুগুল—‘এইজনেই বিপুল খাটনিয়াৰ নেকি?’ তেখেতে হয়তো মোৰ মনৰ উমান পাইছিল।
‘মোৰ নাম বিপুল খাটনিয়াৰ, বিপুলদা বুলিয়েই মাতিবা। এতিয়াৰপৰা মই
সঘনাই আহি তোমাক কামুৰি থাকিম। পিছে তোমাৰ নামটো কি?’
