পৃষ্ঠা:Khojar Xabda.pdf/২১৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

গম পোৱাত গালি খাইছিলোঁ।

 নিতান্তই ব্যক্তিগত যদিও এটা কথা নক’লে দোষে চুব। মোৰ প্ৰথম সন্তানটো ষ্টিল বাৰ্থ হৈছিল। সাতদিন মৰা কেঁচুৱাটো পেটতে থাকিল, গমেই নাপালোঁ। কেনেবাকৈহে নমৰাকৈ থাকিলোঁ। প্ৰিয় বান্ধৱী গুৱাহাটীৰপৰা দৌৰি আহিছিল, পৰিয়ালৰ মানুহ আৰু আন বহুতৰে সহযোগত বিশ্বনাথ চাৰিআলি আৰু তেজপুৰৰ হস্পিতালে হস্পিতালে ঘূৰি ফুৰিলোঁ। ৰীণা বৌ আৰু বিপুলদাৰ ফোনৰ উপৰি ফোন, গুৱাহাটীলৈ আহিব লাগে। অৱশেষত গুৱাহাটীলৈ গ’লোঁ। মৰণকাতৰ যন্ত্ৰণাৰ পাছত মৰা কেঁচুৱা এটাৰ জন্ম হ’ল। ময়ো বাচিলোঁ। বান্ধৱীৰ ৰূমত থাকি অৱশেষত জীউটো লৈ ঘৰ পালোঁহি।

 বিপুলদাই সকীয়াই দিলে,জীৱনটোতকৈ সন্তান ডাঙৰ নহয়। সকলোৱে তাকে মানি ল’লে। মই হে নামানিলোঁ। সেয়ে আকৌ যেতিয়া সন্তানসম্ভৱা হ'লোঁ, বিপুলদাক খবৰ দিবলৈ আমি দুয়োটাই সাহ কৰা নাছিলোঁ। পাছত গম পাই বিপুলদাই খং কৰিছিল যদিও ক’ৰোবাৰ পৰা বিচাৰি খোচাৰি আনি ‘সূতিকা পটল’ খন ফটোকপি কৰি পঠাইছিল। লাজো লাগিছিল। বৌৱে ফোন কৰি কৰি খবৰ লৈ আছিল। বিপুলদাৰ নিৰ্দেশ আৰু ডাক্তৰৰ পৰামৰ্শমৰ্মে ডেটৰ দুমাহৰ আগতেই গুৱাহাটীত থাকিবলৈ গৈছিলোঁ। বিপুলদাৰ আদেশ তেখেতৰ তাতে থাকিব লাগিব। ঘৰ ৰেডী কৰি থৈছে। আমাক কৈছিল যে ঘৰৰপৰা একো কঢ়িয়াব নালাগে আনকি চেণ্ডেলো। গৈ পালেই অলকৰ সৈতে বজাৰলৈ গৈ সকলো কিনি আনিব। মই নিজক চম্ভালি যাব লাগে মাত্ৰ। তেখেতৰ কথামতে কাম। গৈ পাই দেখিলোঁ দুটা ৰূমৰ সৈতে এটা পাকঘৰ। বিচনা-পত্ৰ সকলো ৰেডী। দুৱাৰৰ বাহিৰত চেণ্ডেল পৰ্যন্ত! আৰু পাকঘৰ? টেমাবোৰ থৰে থৰে সজাই থোৱা আছে! চাউল, নিমখ, চেনি, ডালি, চাহপাত! কি নাই! পোন্ধৰদিনমান একো কিনিব নালাগে। বাচন-পত্ৰ সকলো ৰেডী। মোৰ আকৌ সন্দেহ হ’ল, ভাৰাতীয়া কোনোবা আছে চাগে ঘৰলৈ গৈছে, মোক তাতে থাকিবলৈ দিছে। পাছত বৌৰ পৰা গম পালোঁ আমি যাম বুলি দুদিন ধৰি ঘৰটো সজাইছে পৰাইছে! হাস্পতাললৈ অহা যোৱা কৰিবলৈ গাড়ীখন ৰেডী কৰি ৰাখে পুৱাই ধুই- পখালি। নিজে অনা নিয়া কৰে। মই সেইবোৰ সময়ত অপৰাধবোধত ভোগোঁ। মোৰ বাবে কষ্ট খাব লগা হৈছে বিপুলদাই! অলকেও মনে মনে কেতিয়াবা কেব মতাই আনে। গম পালে গালি পাৰে।

 তাত থাকোতেই কালবুৰ্গী হত্যাক লৈ দেশ তোলপাৰ হৈছিল। ব্ৰাহ্মণ্যবাদ আৰু বচন সম্পৰ্কে প্ৰবন্ধ এটা লিখিবলৈ মই বাধ্য হৈছিলোঁ।

 মোহনকৃষ্ণ মিশ্ৰৰ কিতাপখনৰ পাতনিটো লিখি থাকোঁতে ময়ো আছিলোঁ

খোজৰ শব্দ॥২১৭