পৃষ্ঠা:Khojar Xabda.pdf/২১৩

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

 খাটনিয়াৰ ছাৰে উচ্চস্বৰত কোনোদিনেই কথা নকৈছিল। খুউব পৰিপাটি জীৱন যাপন কৰিছিল। আমাক কৈছিল— যি কামেই নকৰা, সেয়া থকা, খোৱা, কথাবাৰ্তা, চাল-চলন আদি সকলোতে এটা আৰ্ট আছে। কেম্পত থাকোঁতে কামলৈ ওলাই যাওঁতে পাহাৰৰ টিলাত কিছু দূৰে দূৰে কাৰ্বি-ডিমাছা বা চাকমা সম্প্ৰদায়ৰ ঘৰত মানে চাংঘৰত সোমাই চাউল-দাইল দি আবেলি জৰীপৰ কামৰ পৰা ঘূৰি আহোঁতে সিজোৱা কচু, শিমলু আলুৰে ভাত খোৱাও হৈছিল। চুট’-লামফেৰ নামৰ এখন ঠাইত এঘৰ মানুহ পাইছিলোঁ— বুঢ়া-বুঢ়ী আৰু তিনিজনী জীয়েক— জানুৱাৰী মাহ, ভীষণ জাৰ। গৰম কাপোৰ তেনেকৈ নাছিল। খাটনিয়াৰ ছাৰে বিভিন্ন কথা সুধিলে কিন্তু তিনিওজনীয়ে কোনো উত্তৰ নিদিয়ে। সুন্দৰ ডিমাছা গাভৰু। অৱশেষত মাকে দেউতাকে আচল ৰহস্যটো বুজাই দিলে। তিনিওজনীয়ে বোবা আছিল। কথা ক’ব নোৱাৰে। তেতিয়া বৰ বেয়া লাগিছিল। এদিন জীপখন লৈ গৰমপানী বজাৰৰপৰা কিছু খোৱাবস্তু, গৰম কাপোৰ আদি লৈ দুয়ো গৈ দি থৈ আহিছিলোঁ। বাটত কেতিয়াবা কণ কণ পাহাৰীয়া ল’ৰা-ছোৱালী লগ পাওঁ—নাকৰ দুইটা বিন্ধাৰে বেলুন ওলাই থাকে— কেতিয়াবা পকেটত নিয়া চকলেট দি মৰম কৰে। সাজ-পোছাক পৰিধানতো তেখেতৰ কোনো চখ নাছিল। যি কোনো দামী কপোৰ নিজেও নিপিন্ধিছিল পাৰিলে আনকো মানা কৰিছিল। মোক এদিন কৈছিল গাঁৱলৈ গ'লে ভাল জোতা বা ভাল কাপোৰ পিন্ধি গ’লে নিজকে অপৰাধী অপৰাধী যেনহে লাগে। নীতি-শিক্ষাৰে আমাক কৈছিল— আনক মৰম দিবা, নিজেও মৰম পাবা; আনক শ্ৰদ্ধা কৰিবা, আনেও তোমাক শ্ৰদ্ধা কৰিব। কামৰ কোনো সৰুবৰ নাই— যি কৰা নিষ্ঠাৰে কৰিবা, আনৰ পৰা প্ৰশংসা লাভ কৰিবা।

 খাটনিয়াৰ ছাৰ যে দুৰাৰোগ্য ৰোগত আক্ৰান্ত হৈছিল শুনিহে আছিলোঁ, এদিন এখন সভাত তেখেতৰ ভগ্ন স্বাস্থ্য দেখি মই বৰ মৰ্মাহত হৈছিলোঁ। ২০২১ চনৰ ৪ জুলাইৰ সেই সন্ধিয়া নুশুনিবলগীয়া বাতৰিটো পালোঁ— বিপুল খাটনিয়াৰ আৰু নাই। ক’ভিড পৰিস্থিতিৰ বাবে শেষ বাৰৰ বাবে হলেও তেখেতৰ মুখখন দেখা নাপালোঁ। কেৱল অনুভৱ কৰিছিলোঁ— মই সঁচাকৈ জ্যেষ্ঠ ভ্ৰাতৃজনক হেৰুৱালোঁ আজি। বাৰে বাৰে কাণত বাজিছিল, ‘চিত্ত মই আৰু বেছিদিন হয়তো নাথাকিম।' বিপুল খাটনিয়াৰৰ পুণ্যাত্মাই চিৰ শান্তিৰে পৰলোকত থাকক, এয়ে কনিষ্ঠ ভাতৃ হিচাপে নেদেখাজনৰ ওচৰত প্ৰাৰ্থনা।❐❐

(লেখক ‘নতুন সাহিত্য পৰিষদ’ৰ সদস্য)

২১৪॥খোজৰ শব্দ