মৰমৰ বিপুলদা
ক্ষীৰোদ চন্দ্ৰ গগৈ
অনুভুতিৰ দোকোলটকা বানত উটি ভাহি আপোনালৈ লিখিছোঁ সজল স্মৃতিবোৰ বুকুত বান্ধি।
সিদিনা হঠাতে টিভিৰ পৰ্দাত ভাহি আহিল আপোনাৰ বিয়োগৰ বাতৰি। আপোনাৰ দুৰাৰোগ্য অসুখৰ বাতৰি আপুনি ফোনত সৰু সৰুকৈ মোক নিজেই দিছিল, অন্যান্য খবৰৰ লগতে— কেইবামাহৰ আগতে। এনে এটা বাতৰিয়ে মোৰ মন আকাশ কঁপাই তুলিছিল। মানুহ মৰণশীল। কিন্তু অস্বাভাৱিক তথা ৰোগজনিত কাৰণত বাৰ্ধক্যৰ স্বাভাৱিক পৰিণতিৰ বহু আগতেই যেতিয়া ই ১০০ শতাংশই খৰতকীয়াকৈ আগতীয়া জাননী লৈ আহে— কোনোবা আপোন আৰু মানৱীয় আভাৰে, সমাজৰ কাৰণে, সমাজক গভীৰভাৱে ভাল পাই ইয়াৰ মঙ্গলৰ বাবে ত্যাগৰ মাজেৰে নিজক উৎসৰ্গিত কৰা ব্যক্তিৰ— তেতিয়া সমাজ আকাশত জ্যোতিষ্ক হৈ তিৰবিৰাই থকা এজন মহান ব্যক্তিৰ নিশ্চিত আৰু খৰতকীয়া মৃত্যুৰ আগজাননীত মন কঁপি উঠে। মন বেদনাত আহত হৈ দুখৰ ধুমুহাক বুকুত লৈ ভাবুক হৈ পৰিলোঁ বেদনাক্লিষ্ট হৈ।
তেজ-মঙহৰ নহয়, কিন্তু আদৰ্শ আৰু ভাবাবেগৰ একতাৰ বাবে আৰু একে মানসিক চিন্তাৰ বাবে সময়ত আপোন ভ্ৰাতৃৰ দৰেই হৈ পৰিছিলোঁ। আপোনাৰ ত্যাগ, নিৰহংকাৰ আৰু সাহিত্যক সাৰথি কৰি মানুহৰ সুখৰ আধাৰ শ্ৰেণী শোষণবিহীন এখনি সাম্যৰ সমাজ গঢ়াৰ নিৰলস কষ্টকৰ সংগ্ৰাম মোৰ বাবে প্ৰেৰণাৰ উৎস হৈ পৰিছিল। আজি, সঁচাইয়ে আপোনাৰ অবৰ্তমানত মই এজন আপোন দাদাক হেৰুওৱাৰ দৰে হৈ পৰিছোঁ।
এই মুহূৰ্তত মই আপোনাক একোৱেই দিব নোৱাৰোঁ। কিন্তু দুখ-দাৰিদ্ৰ্য মুক্ত,
