কথাবোৰ কৈ দিবলৈয়ে তুমি নিলিখা জানো! নে স্বীকৃতিৰ বাবে লিখা!”
নীলা-বৰণৰ বাইকখন চলাই গল্পকাৰ বিপুল খাটনিয়াৰ সেইদিনাখন আমাৰপৰা দূৰলৈ আঁতৰি গৈছিল। তাৰ পাছত মাজে সময়ে পুনৰ হেদায়েৎপুৰৰ বিৰিঞ্চিৰ ডিটিপি চেণ্টাৰত আড্ডা। লকডাউনৰ ঘোষণা দিয়াৰ কেইদিনমান আগতে বিপুলদাই বিৰিঞ্চিৰ তাত প্ৰয়াত অনিল ৰায় চৌধুৰীৰ ৰচনাৱলীৰ সম্পাদনাৰ কাম কৰি আছিল। এদিন মোক লগ পাই ক’লে—“তোমাৰ ‘আমাৰ অসম'ৰ লেখাটো পঢ়িলোঁ। পাছত ক’ম। অলপ কথা আছিল।” জোৰ দি ক’লোঁ— ‘এতিয়াই কওক। চাহ একাপ খাওঁ।’
“নাই, সোনকালে ঘৰ পাব লাগে। গাটোও ভাল লগা নাই।”
বিপুলদাৰ লগত সেইয়াই শেষ দেখা। তাৰ পাছত কাণ-বাগৰি অহা এটা খবৰ— মনটো শূন্য কৰি যোৱা এটা খবৰ। মাজে মাজে বিপুলদাৰ মুখখন মনলৈ আহি থাকে। মোক তেওঁ কিবা এটা ক’বলৈ বিচাৰিছিল।
“পাছত কম। অলপ কথা আছিল।”
কি কথা আছিল বাৰু বিপুল দাৰ! — যি কথা মই আৰু কোনোকালে শুনা নাপাম।❐
(লেখক এগৰাকী বিশিষ্ট নিৱন্ধকাৰ, অধিবক্তা)
উমৰাংচুৰ চূণশিলৰ গুহাত
