এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
কাব্য়-কলি।
সংসাৰ মৰুৰ সিয়ে
এটুপি ফটিক জল,
নশ্বৰ দেহাৰ সিয়ে
ভৰষাৰ কেন্দ্ৰ স্থল।
মুক্তিৰ দুৱাৰদলি,
স্বৰ্গীয় প্ৰেমৰ ধাৰা,
ভৱ সাগৰৰ সেতু
জীৱনৰ ধ্ৰুবতৰা॥
মানুহৰ মনুষ্যত্ব
ধাৰ্ম্মিকৰ ধৰ্ম্ম সত্বা
হৃদয়ৰ পাদ্য অৰ্ঘ্য
সিয়েই ভজনা আষ্ঠা।
দেখিও নেদেখোঁ আমি
ভবমাতা মুগ্ধ হই,
ভকতি সেন্দুৰী খালি
ৰৰৈয়া স্বৰ্গলৈ।
⸻
(১৮) সুখ কত?
নিলগত ৰিনি ৰিনি দেখি
পৰ্ব্বত কাঠানি কেনে
মনমোহা সুখপূৰ্ণ ছবি,
দূৰ আকাশত মুখময়
জ্যোতিষ্ক মণ্ডলী চাই
আপোন পাহৰা হয় কবি।
৮০
