এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
কাব্য-কলি
ৰামায়ণ মহাকাব্য কীৰ্ত্তি মন্দিৰৰ
জ্যোতিৰ পাতকা ৰেখ উৰিছে চুৰাত।
•
জ্যোতিস্ময় বাল্মীকিৰ প্ৰতিভা জেউতি
বিকীৰ্ণিত হৈ প্ৰতি কবি হৃদয়ত;
কবিতা জ্যোতিৰে আঁকে অতীতৰ স্মৃতি
উদ্ভাবিত হই আজি কাব্য আকাশত।
⸺
(৩) কবিতা আবাহন।
ওলাই আহাঁ মোৰ হৃদয়ৰ ৰাণী
হে দেবী কবিতা! চলোৱাঁ পাৱ,
ধৰাঁ আহি সুৰ ললিত ৰাগিণী,
বৰষা হিয়াত অমিয়া ৰাৱ।
চোৱাঁ—কামনা উদ্বেগ উত্তেজনা যত
সকলো জঞ্জাল আঁতৰি গল,
যত নি কৰুণ তোমাৰ বাধক
এটিও আৰু নোহোৱা হল।
চোৱাঁ—নিজম পৰিছে হিয়া তলি মোৰ,
তুমি—নিশঙ্ক চিতেৰে চলোৱাঁ ভৰি,
ধীৰে ধীৰে দেখি! লালা-গতি-ছন্দে
অকলে বহাঁহি আসন জুৰি।
লনি ভাবৰ লাজুকি ভঙ্গিমা
ছন্দে সুৰে আহা! বিৰিঙ্গি ফুটে
৬৮
