এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
ৰামায়ণ মহাকাৰ কৰি মন্দিৰ জোতিৰ পাতা ৰে উৰিছে চুৰাত। জ্যোতিন্ময় বাল্মীকি প্রতিভা মেটতি বিকীর্ণিত হৈ প্রতি কবি হৃদয়ত ; কবিতা সাহিৰে আঁকে অতীতৰ স্মৃতি উদ্ভাবিত হই আজি কাব্য আকাশত। (৩) কবিতা আবাহন। ওলাই আহ মােৰ হৃদয়ৰ বাণী হে দেবী কবিতা ! চলােৱা পাৰ, ধৰ আহি সুৰ ললিত ৰাগিণী, বৰষা হিয়াত অমিয়া ৰাৰ । চোৱা-কামনা উদ্বেগ উত্তেজনা যত সকলো জঞ্জাল আঁতৰি গল, যত্ন নি কৰুণ তােমাৰ ৰাধক এটিও আৰু নােহােৱা হল । চোৱঁ—নিজৰ পৰিছে হিয়া তুলি মােৰ, তুমি—নিশ চিতেৰে চলােৱা ভৰি, ধীৰে ধীৰে দেৰি । লালা-গতিশে অকলে বইহি আসন জুৰি। লনি ভাবৰ লাকি ভঙ্গিম ছন্দে ৰে আহা! বিৰিঙ্গি ফুটে
