এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
ৰামায়ণ মহাকাৰ কৰি মন্দিৰ
জোতিৰ পাতা ৰে উৰিছে চুৰাত।
জ্যোতিন্ময় বাল্মীকি প্রতিভা মেটতি
বিকীর্ণিত হৈ প্রতি কবি হৃদয়ত ;
কবিতা সাহিৰে আঁকে অতীতৰ স্মৃতি
উদ্ভাবিত হই আজি কাব্য আকাশত।
(৩) কবিতা আবাহন।
ওলাই আহ মােৰ হৃদয়ৰ বাণী
হে দেবী কবিতা ! চলােৱা পাৰ,
ধৰ আহি সুৰ ললিত ৰাগিণী,
বৰষা হিয়াত অমিয়া ৰাৰ ।
চোৱা-কামনা উদ্বেগ উত্তেজনা যত
সকলো জঞ্জাল আঁতৰি গল,
যত্ন নি কৰুণ তােমাৰ ৰাধক
এটিও আৰু নােহােৱা হল ।
চোৱঁ—নিজৰ পৰিছে হিয়া তুলি মােৰ,
তুমি—নিশ চিতেৰে চলােৱা ভৰি,
ধীৰে ধীৰে দেৰি । লালা-গতিশে
অকলে বইহি আসন জুৰি।
লনি ভাবৰ লাকি ভঙ্গিম
ছন্দে ৰে আহা! বিৰিঙ্গি ফুটে
