এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
কাব্য-কলি ৷
ৰাজবধু কুৱঁৰীৰ এখেত বিলই;
নগাপাহাৰত স্বামী ছদ্মবেশী হই।
ইকান সিকান কৰি সতী পীড়নৰ
বাতৰি কাণত পৰে গদা কোৱঁৰৰ
দুষ্মবেশে দুখভৰে
আহি পাচে গদাধৰে
কলেহি জয়াক বাৰ্ত্তা কৈ দিবলৈ,
“স্বামীৰ বাতৰি কই নেমাৰাঁ কেলেই
পীড়নত থাকি তেওঁ স্বামীক চিনিলে
কাতৰ কৃষ্টিৰে ধীৰে দৃঢ়ভাবে কলে,
“ইবিলাক আহে কিয়?
গুচি বা নাযায় কিয়?
স্বামীৰ সন্ধান মই নিদিওঁ নিশ্চয়,
ত্যাজিম পৰাণ যদি ব্ৰতভঙ্গ হয়।”
প্ৰিয়াৰ ইঙ্গিত বাক্য বুজি গদাধৰে,
আঁতৰিল মহাদুখে মনৰ ধ্বিকাৰে।
জয়মতী মহাসতী
হই মহা দৃঢ় মতি
ক্ৰমাৎ পোন্ধৰ দিন ভূঞ্জিলে যাতনা,
সুকোমল নাৰীদেহে সহিব কতনা!
পঞ্চদশ দিনে যাতনাৰ অৱসান,
পাৰ্থিব দেহাৰ পৰা বাজ হল প্ৰাণ।
৪৪
