পৃষ্ঠা:Kaibo-kali-Ed-1st.pdf/১৪

তোমাৰ উদ্দে সিয়ি নিবিত্তে তোমাৰ নলীলা কেৰে। কেনে ৰে তোমাৰ লীলা না। কেৰে ৰে তোমা শীলা পুত মিই চোৱা অস্ত্ৰ মন, বীপ ছি শিল; অন্ধ মোল বুজি মানুহে নিয়ে টি মৰে গল। ধৰাৰ নোৰিশিলত হোতে বদুৱাতে কৰে নচলে নোটে; তোৰ সঁজুলি ইশা এনে তেও সকলোতে দিল। মোৰ মহিমা কি বুজি প্ৰভু। কেনে ৰে তোমাৰ লীলা একে একে দিন গই থাকোতেই | কোনো অচহুৱা বাটে, কাৰে পাশে পোৱা গছ বনলতা পথ চিলা-চিনা লাগে; কৰাৰ যেন কোনোবা কাল খেলা বেলিৰ ঠাইহে নিজৰ