এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
তোমাৰ উদ্দে সিয়ি নিবিত্তে
তোমাৰ নলীলা কেৰে।
কেনে ৰে তোমাৰ লীলা না।
কেৰে ৰে তোমা শীলা
পুত মিই চোৱা অস্ত্ৰ মন,
বীপ ছি শিল;
অন্ধ মোল বুজি মানুহে
নিয়ে টি মৰে গল।
ধৰাৰ নোৰিশিলত হোতে
বদুৱাতে কৰে নচলে নোটে;
তোৰ সঁজুলি ইশা এনে
তেও সকলোতে দিল।
মোৰ মহিমা কি বুজি প্ৰভু।
কেনে ৰে তোমাৰ লীলা
একে একে দিন গই থাকোতেই
| কোনো অচহুৱা বাটে,
কাৰে পাশে পোৱা গছ বনলতা
পথ চিলা-চিনা লাগে;
কৰাৰ যেন কোনোবা কাল
খেলা বেলিৰ ঠাইহে নিজৰ