১। (সংকট মোচন হনুমান ষ্টক)
বাল সময় ৰবি ভুক্ষি লিয়ো তব,
তিনহু লোক ভয়ো অন্ধিয়াৰো।
তাহি সো ত্ৰাস ভয়ে জগকো,
ইহ সঙ্কট কাহু সো জাতন টাৰো।
দেবন আনি কৰী বিনতী তব,
ছাড়ি দিয়ো ৰবি কষ্ট নিবাৰো।
কো নহি জানত হায় জগ মে কপি,
সঙ্কট মোচন নাম তিহাৰো।
বালি কী ত্ৰাস কপীস বচে গৰি,
জাত মহাপ্ৰভু পণ্ঠ নিহাৰো।
চৌকি মহামুনি শাপ দিয়ো তব,
চাহিয় কোনবিচাৰ বিচাৰো।
কে দ্বিজ ৰূপ লিবায় মহাপ্ৰভু,
সো তুম দাস কে শোক নিবাৰো।
অঙ্গদকে সঙ্গ লেন গয়ে সিয়,
খোজ কপীস ইহ বেন উচাৰো।
জীবত না বচিহো হম চু জু,
বিনা সুধি লায়ে ইহা পণ্ড ধাৰো।
হেবি থকে তট সিন্ধু সবে তব,
লায় চিয়া-সুধি প্ৰাণ উবাৰো।
ৰাবনত্ৰাস দই সিয় কো সব,
ৰাক্ষসি চোঁ কহি শোক নিবাৰো।
তাহি সময় হনুমান মহাপ্ৰভু,
জায় মহা ৰজনীচৰ মাৰো।
চাহত চীয় অশোক সো আগি চু,
দে প্ৰভু মুদ্ৰিকা শোক নিবাৰো।
হনুমান চালীসা পৃষ্ঠা # ৮