কাৰেঙটো, তাত থকা সকলো মানুহ আৰু মোক এতিয়াই আফ্ৰিকালৈ লৈ ব’ল। ” দৈত্যটোৱে আৰু লগৰ বহতীয়াবোৰে, কোৱা মাত্ৰে তাৰ আদেশ পালন কৰিলে।
পিছদিনা নিছেই ৰাতিপুৱাতেই সম্ৰাটে আন কালৰ দৰে তেওঁৰ জীয়েকক চাবৰ কাৰণে আল্লাউদ্দিনৰ ঘৰলৈ গৈ দেখে যে ঘৰটো তাত নাই। সেই ঠাইত বা তাৰ ওচৰত ঘৰটোৰ কোনো চিন-চাবেই নাই।
ইমান ডাঙৰ ঘৰ এটানো এৰাতিৰ ভিতৰতে কেনেকৈ লৰচৰ হ’ব পাৰে, তেওঁ ভাবি নাপালে। সেই কাৰণে তেওঁ প্ৰধান মন্ত্ৰীক মাতি পঠালে। তেৱে কথাটো বুজাই দিব নোৱাৰিলে, সেই দেখি সম্ৰাটে জীয়েকক কেনেকৈ বিচাৰি পাব তাৰ উপায় বিচাৰিলে।
প্ৰধান মন্ত্ৰীয়ে আল্লাউদ্দিনক ভাল নাপাইছিল। কাৰণ সি নোহোৱা হলে তেওঁৰ পুতেকে কুঁৱৰীক বিয়া কৰাব পাৰিলেহেঁতেন। সেই কাৰণে তেওঁ সম্ৰাটক ক’লে বোলে তেওঁৰ মনেৰে এই ঘৰটো কেতিয়াও প্ৰকৃত নহয়, এইটো যাদুৰে সজা ঘৰ। তেওঁ আৰু ক'লে, মহাৰাজ মোৰ মনেৰে কুঁৱৰীক উলিয়াই দিব নোৱাৰিলে তৎক্ষণাৎ আল্লাউদ্দিনক বন্দী কৰক।
আঠ দিনৰ মূৰত আল্লাউদ্দিন চিকাৰৰ পৰা ঘূৰি আহিছিল। সম্ৰাটৰ সৈন্যই আল্লাউদ্দিনক বন্দী কৰি সম্ৰাটৰ আগলৈ আনিলে। কিন্তু আল্লাউদ্দিনৰ কোনো অন্যায় কৰা কথা মনত নপৰিল। তথাপি সম্ৰাটে আগদিনাই তাৰ মূৰ কাটিব লাগে বুলি আদেশ দিলে। তেওঁ প্ৰধান মন্ত্ৰীৰ কথামতে আল্লাউদ্দিনক এটা কথাও ক’বলৈ সুবিধা নিদিলে। সেই নগৰৰ প্ৰজাবোৰক আল্লাউদ্দিনে সদায় উপকাৰ কৰিছিল দেখি মানুহে আল্লাউদ্দিনক বৰ ভাল পাইছিল। এতিয়া আল্লাউদ্দিনৰ মৃত্যুদণ্ড হ'ব বুলি জানি জাকে জাকে মানুহবোৰ আলিলৈ আহিল। আৰু আল্লাউদ্দিনক বন্দী কৰাৰ কাৰণে সম্ৰাটৰ সৈন্যবোৰৰ লগত যুদ্ধ কৰিবলৈ ধৰিলে। সম্ৰাটৰ ভয় লাগিল আৰু আল্লাউদ্দিনক আকৌ মুক্তি দিবলৈ আদেশ দিলে।
43
