তেনেহ'লে তাইক মাতিবলৈ নাপাহৰিবা। তাইৰ কি ক'ব লগা আছে মই শুনিম। ”
আল্লাউদ্দিনৰ মাক আকৌ আগৰ দৰে আহিলত তেওঁক সম্ৰাটৰ আগলৈ মাতি নিয়া হ’ল। সম্ৰাটে সুধিলে, “তোমাক মই কেবাদিনো ইয়ালৈ অহা দেখিছো, তুমি কি সকামতনো ইয়ালৈ আহাঁ?”
আল্লাউদ্দিনৰ মাকে সম্ৰাটৰ আগত আঠুকাঢ়ি ক'লে, “মহাৰাজ, মই ইয়ালৈ অহাৰ কাৰণ আৰু মই ক'ব খোজা কথা কবলৈ সাহ কৰা বাবে যি অপৰাধ হয়, তাক নিজগুণে ক্ষমা কৰে যেন। ”
সম্ৰাটে ক'লে, “বাৰু, তুমি ভয় নকৰিবা। তুমি যিহকে খোজা লাগে, মই দায় নধৰোঁ। তোমাৰ কব লগা কথা নিৰ্ভয়ে ক'ব পাৰা। ”
এই কথা শুনি বুকু ডাঠ কৰি আল্লাউদ্দিনৰ মাকে তেওঁ অহাৰ কাৰণ সম্ৰাটক জনালে। সম্ৰাটেও তাইৰ সকলো কথা কৈ আঁতালত সম্ৰাটে ক'লে, “তুমি কাপোৰেৰে মেৰিয়াই সেয়া কি আনিছিলা?”
আল্লাউদ্দিনৰ মাকে থিতাতে টোপোলাটি মেলি হীৰা-মুকুতাবোৰ সজাই সম্ৰাটলৈ অনা সেই চীনা কাহীখন উলিয়াই সম্ৰাটক সেই উপহাৰ গ্ৰহণ কৰিবলৈ মিনতি জনালে।
বিস্ময়ত সম্ৰাটৰ চকু বহলকৈ মেল খালে। সেই হীৰা মুকুতাবোৰ পোহৰৰ ফালে ধৰি চাই কলে—“কেনে চমৎকাৰ! কেনে ৰমক-জমক!! কেনে মনমোহা!!!”
সম্ৰাটে সেইবোৰ চাই মুগ্ধ হৈ তেওঁৰ বিষয়াসকলক চাৰিওফালে ঘূৰাই লৈ চাবলৈ দি ক'লে, “চোৱাঁঁহকচোন, এইবোৰ সঁচাকৈয়ে বিতোপন নহয় নে? মোৰ জীৰ কাৰণে এনে উপহাৰেই উপযুক্ত নহয় নে? যিজনে ইমান বহুমূলীয়া বস্তু দি মোৰ জীৰ মোল বুজে, সেইজনলৈ মই তেওঁক বিয়া দিয়া অনুচিত নে?”
এনেতে তেওঁৰ প্ৰধান মন্ত্ৰীয়ে মাত লগালে, “মহাৰাজ, উপহাৰ সঁচাকৈয়ে
30
