পাট-সদাগৰৰ পতন
সিহঁতৰ নাচ আৰম্ভ হ'ল। মৰ্জ্জিনাই নাচিছে আৰু আবদুল্লাই তবলা বজাইছে। আকৌ তবলাটো মৰ্জ্জিনাই ল'লে আৰু হাতত তৰোৱালখন লৈ এবাৰ আলিবাবাৰ ফালে, এবাৰ তেওঁ পুতেকৰ ফালে আকৌ একোবাৰ নিজৰ ফালে টোঁৱাই টোঁৱাই নাচিবলৈ ধৰিলে। মাজে মাজে আলিবাবাৰ ফালে তবলাটো পাতি দিয়ে, আলিবাবাই তবলাটোত এটা মোহৰ পেলাই দিয়ে। এইদৰে এবাৰ মুখিয়াল ডকাইতটোৰ ফালে তবলাটো পাতি দিলে। তাৰ ভিতৰৰ জেপত টকা-পইছা আছিল; সি মৰ্জ্জিনাক এটা মোহৰ দিবলৈ বুলি ভিতৰ জেপলৈ হাত ভৰাইছে, এনে কৰোতে মৰ্জ্জিনাই তাৰ ছোলাৰ ভিতৰত এখন তৰোৱাল দেখিলে। তেতিয়া তাই কথাটো ভালকৈ বুজি পালে আৰু নচাৰ ছলতে এবাৰ তাইৰ তৰোৱালখন মুখিয়ালটোৰ বুকুত একেবাৰে বহুৱাই দিলে।
তেতিয়া আলিবাবা আৰু পুতেক দুয়ো চিঞৰি উঠিল— “ছিঃ! কি সৰ্বনাশ কৰিলি! আলহীক মাৰিলি?”তাৰ সমিধান স্বৰূপে মৰ্জ্জিনাই ডকাইতৰ মুখিয়ালটোৰ ছোলাৰ ভিতৰত লুকাই থকা তৰোৱালখন আজোৰ মাৰি আনি দুয়োকো দেখুৱালে। তাৰ পাছত লোণ নোখোৱা আলহীৰ নাম শুনিয়েই কেনেকৈ তাইৰ সন্দেহ জন্মিছিল, কেনেকৈ তাক চাবলৈ আহিয়েই তাই চিনি পেলাইছিল, সকলো কথা ভাঙি-পাতি ক'লে। কিয়নো আৰব দেশীয় ধৰ্ম প্ৰথামতে যি মানুহে এঘৰৰ লোণ খাব, তেওঁ সেই ঘৰৰ প্ৰতি অন্যায় আচৰণ কৰা দূৰৰ কথা, কোনো অপবাদকে ৰটিব নাপায়। ” তেতিয়া আলিবাবাই ক’লে, “তোৰ ধাৰ মই শুজিব নোৱাৰো। তই মোৰ ঘৰৰ বান্দী আছিলি, আগতেই তোক মোকলাই দিলো। এইবাৰ আমি পিতা-পুত্ৰ দুয়ো নিজ নিজ জীৱনৰ বাবে তোৰ ওচৰত ধৰুৱা। সেই দেখি তোক মোৰ পো-লৈ বোৱাৰী স্বৰূপে বিয়া কৰাই এই ধাৰ অলপ পাতলাব খোজো। ”
৩৯
