এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
[ চতুৰ্থন ৰতি আনফালে) সচাকৈয়ে মজা মজাউলীৰ মাতে উদিত এই পৱিত্ৰ মুৰতি দ্বিতীয়াৰ জোনটিৰ দৰে। আৰু কিয় কলকালিমা মই জানে এই কিন্তু, বাত, মোৰ নো দো যতমানে? দ্বিতীয়াৰ জোনতি কোনোবা শৰয়ে যদি সনে উলোৱা বানাৰ কথা, যদি সেয়ে পুৰি হাই দেয়। সকলো নাকি তাৰ ছেয়ে তাৰ বাবে ৰতিয়েই জগৰীয়া হৰ নে সকলে। | এক দেখি সেইফালে ৰ লাগি চাই থাকে। প্ৰশ্ন--তুমি মোৰ ফালে এইদৰে চাই কেলেই। মোৰ ভয় লাগিছে; মোক না দেখেন। যক্তি মুধিবা কোনো কথা মোক। পিশাচিনী অতি মই; হৃদয়ত মোৰ পৈশাচিক নৃত্য আজি পূৰ্ণভাবে নিব লাগিয়ে। (আকাশবাণ)—সে। পূৰৰ কথা; সত্যে, বডি। সত্যে এৰ কামৰে, দেয়াৰী তোষা। ব্যক্তি-আকাশৰ মাত তুমি যাহত উৰি কি কথা কই মোক বৰ কৰিলা বা পু। বা, না; কই যোৰ বিহীক নাই। যিষ্টি ৰাণ উলি। তুমি। কি খায়? কি? কি কুহেলিকা মোন?