সিঁতু কি জানি এভিয়াঃ এ লোৱাগৈ নাই। মাঠে। বাটো-কাটে। বুলি লুটিয়াই ৰাই গায়ে পেটটো বৰ ডাঙৰ দেখিলে।। তাই নো ইমান সোপা কণী আছে নে বুলি আলফুলকৈ মই লাহে লাহে পেটটো ফালিৰ খুলিয়ে এই নোহোৱানোপক্ষ। কথাটা দেখিলে; দেখিবৰেপৰা মোৰ গাৰ কঁপনি এতিয়ালৈকে মৰা নাই। দাস-আই। মো এই শুনি পোনতে এই হতচিকি হঠীয়ে কিবা ফাকি-ফুকা কৰিছে বুলিহে আছিলো; পিছে এতিয়াহে বুজিছে, কথা মিছা নহয়। ৰাটি ধুৱাই- পলাই লোৱা দেখি মই বেলে কথা কিব। হে—এইটো ননা ক’ৰ লেৰেলী হাহৰ লোখোৰাণী হল। ৰতি-বাৰু, তইত এতিয়া ইয়াৰ পৰা যা; শৰা মোৰ হাতত দে। তহঁতে শোয়ালোৱাৰ সকলো দিহা কৰগৈ। কি সাৱধান, এই লৰাৰ কথা যেন বাই চোনোমতেই গম নাপায়। এই বিষয়ে কৰবাত তেওঁ বৰ সূত্ৰ পৰি লাগিলে এই লৰা আৰু জীয়াই নাখাকে; এখি হতে তুতো ভাই মালাৰ। দা*দাসী -গামাৰপৰা কোনেও এই শাৰ কুটলৈ নাপায় , আপুনি শাসকণো মনলৈ মানিক। | লাই যায়। তি-সাৰ পেটত কালে গতি পেম এনে এটি মানৱ মন, কোনে বা মনিৰ প্ৰত্যয়। ভালোই আত-- আৰু ৰেল। কি বাৰু কোন
