তেতিয়া তেওঁৰ গিৰীয়েকৰ নাম কেদাৰনাথ চ্চাউবা আছিল বুলি ক'লে। বিশ্বাচন্দই তেতিয়া কেদাৰনাথ চাউবা লৈ সকলোখিনি বিবৰাই এখন চিঠি লিখিলে। কেদাৰনাথে শান্তি দেৱীয়ে কোৱা বহুখিনি কথাই সঁচা বুলি কৈ উত্তৰ পঠিয়ালে। আৰু ইয়াকো কলে যে দিল্লীত থকা তেওঁলোকৰ সম্পৰ্কীয় পণ্ডিত কাঞ্জিমলে শান্তি দেৱীক লগ কৰিবগৈ।
যথা সময়ত কাঞ্জিমল আহিল আৰু শান্তি দেৱীয়ে তেওঁক গিৰিয়েকৰ ভাগিন বুলি চিনি পালে। শান্তি দেৱীয়ে নিজৰ আগৰ জন্মৰ বিভিন্ন কথা ক'লে। এইবোৰ শুনি কাঞ্জিমল আচৰিত হ'ল আৰু মথুৰালৈ গৈ কেদাৰনাথক আহিবলৈ ক'লে। কেদাৰনাথ ১৯৩৫ চনৰ ১২ নৱেম্বৰত তেওঁৰ বৰ্তমানৰ পত্নীক লৈ আৰু আগৰ ঘৈণীয়েকৰ
সন্তান নৱনীত লালক লৈ শান্তি দেৱীৰ তালৈ আহিল। কাঞ্জিমলে শান্তি দেৱীক পুনৰ পৰীক্ষা কৰি চাবলৈ কেদাৰনাথক কেদাৰনাথৰ ককায়েক বুলি শান্তি দেৱীক পৰিচয় কৰাই দিছিল। শান্তি দেৱীয়ে লাজকুৰীয়া হাঁহি মাৰি এফালে ঠিয় হৈ দিছিল। কোনোবা এজনে কিয় হাঁহিছিল বুলি সোধাত তেওঁ কৈছিল চিনাক্ত কৰি দিয়া মানুহজন তেওঁৰ পতিৰ ককায়েক নহয়, পতিয়েই হয়। তাৰ পিছত যেতিয়া মাকক আলহীৰ বাবে খাদ্য বনাবলৈ কোৱা হ'ল, তেতিয়াও সকলোকে আচৰিত কৰি কোনে কি ভাল পায় সকলো কৈ দিছিল। কেদাৰনাথক আনকি এই জন্মত এবাৰো গৈ নোপোৱা কেদাৰনাথৰ ঘৰত থকা কুঁৱা টোৰ অৱস্থানলৈকে কৈ দিছিল, য'ত শান্তি দেৱীয়ে আগৰ জন্মত বিয়াৰ পিছত গা ধুবলৈ লৈছিল।ইয়াৰ উপৰিও এনে বহু বেলেগে নজনা কথা কেদাৰনাথক কৈছিল যি কেৱল কেদাৰনাথ আৰু তেওঁৰ প্ৰথম পত্নী লুগীয়ে হে জানিছিল।
কেদাৰনাথকে ধৰি সকলোৱে মানিবলৈ বাধ্য হৈছিল যে শান্তি দেৱীয়েই
(ৰহস্যময় ভাৰত) ২৯
