পৃষ্ঠা:ৰহঘৰা-দণ্ডিনাথ কলিতা.pdf/৯৯

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৮৭
অসমীয়ালৈ উপেদেশ।

কদাপি নেৰিবি ভেম প্ৰাণো যদি যায়,
চলাবি প্ৰভুত্ব যদি সুচল ওলায়।
নকৰিবি তিৰুতাক বিশ্বাস এতিল,
দিন ৰাতি দিবি বাঘ ঢকা থিয়-কিল।
ভালকৈ টানি লৈ ওৰণি দীঘল,
ওলাব তিৰুতা বাজ কৰি মূৰ তল।
বহিব লেপেটা কাঢ়ি ভুমি আসনত,
বিশেষত শাহু যদি থাকে ওচৰত।
শহুৰ জেঠাল দেখি সোমাব চুকত;
সেবিব ফটুৱাই ফটা স্বামী চৰণত।
কৰিবি ই মহানীতি সকলোকে দান,-
স্বামী হলে গৰু-চোৰো বিষ্ণুৰ সমান।
নাচাবি তিৰীৰ মুখ বেলি পোহৰত,
নাপাতিবি কোনো কথা পৰৰ আগত।
আনৰ উন্নতি হকে কথাকো নকবি;
নতু মান হেৰুৱাই জাহান্নামে যাবি।
শিৰফুটা হৈ কিয় কাম কৰি খাবি?
থাকোঁতে গৃহিণী কিয় আহাৰ গোটাবি?
লাগিলে কৰিবি ধাৰ ধনীৰ কাষত;
সাধিলে সোমাবি ফটা কথাৰ জাপত।
কোনোবাই মাৰে যদি চৰ, ভুকু, গঁতা;
সহিলে সম্পৰ পাই সুৱঁৰিবি কথা।
হিংসা-দ্বেষ খৰিয়াল উন্নতিৰ চিন;
নহলে পেলাব তল ভাবি লোকে হীন।